Uit de tijd dat kinderboeken nog eng mochten zijn

In de jaren 90 bracht Elzenga (het huidige Leopold) het ene griezelboek na het andere uit. Kenmerkend voor deze 'kinderboeken' was dat ze behoorlijk eng en expliciet waren, iets wat ik tegenwoordig niet zo vaak meer zie: terwijl de beelden op tv steeds harder en schokkender zijn geworden, is het huidige Leopold de omgekeerde weg ingeslagen.Kinderboeken meer in de klassieke stijl zoals bvb van Tonke Dragt zijn vooral heel politiek correct en willen kinderen beschermen tegen de harde, hedendaagse actualiteit. Ooit was dit anders. Ooit stonden de boeken van Het Griezel Genootschap in elke bib op ooghoogte.

Eddy C. Bertin, die hiervoor al een carrière als schrijver voor volwassenen er had opzitten, was misschien wel de meest bedreven schrijver uit Het Griezel Genootschap. Hij bracht de clichés uit het griezelgenre op een heel eigen manier, die charmeerden door hun onderhoudendheid.

De Dertiende Nacht, het 'oer Valentina boek' was de eerste uit een serie van niet minder dan zeven boeken over een meisje van 13, die de geheime, magische krachten van haar grootmoeder had meegekregen.Over deze serie als geheel valt eigenlijk al een hele recensie te vullen, waarbij op te merken is dat de latere boeken erg donker en erg ingewikkeld en ook wel een beetje triest werden. (In het laatste boek laat Eddy C Bertin, waarschijnlijk misnoegd om de nieuwe boekenpolitiek van Leopold, Valentina zelfs sterven.) De Dertiende Nacht staat gelukkig nog heel ver van deze latere tragedie en toont vooral hoe Bertin hier op het absolute hoogtepunt in zijn schrijverscarrière stond.

Het boek leest werkelijk subliem weg. Het Vlaams is zeer goed geredigeerd, waardoor het ook voor een Nederlander vlot te lezen moet zijn en de ietwat ongebruikelijke keuze voor de tegenwoordige tijd als vertelperspectief (waarbij heel veel gedachten van de hoofdpersonages worden weergegeven) zorgt voor een heel direct, heel beeldend gevoel. Je kijkt over Valentina haar schouders mee en voelt haar angst.

Het verhaal bevat alle klassieke griezelelementen, waarbij Greys, de in dertien stukken gehakte boze tovenaar, zijn poging terug tot leven te komen, de lezer de stuipen op het lijf jaagt.
Enig nadeel is dat bij het herlezen, ik soms het gevoel is dat er iets schort aan Bertin zijn logica. Met name de vermelding van een metro lijkt niet te kloppen bij de landelijke, kleine stad waarin het verhaal zich afspeelt. Al zullen maar weinig lezers hierover vallen.

Een kinderboek voor gevorderde jonge lezers die van griezelen houden. Mogelijk ook een opstapje naar griezelboeken voor volwassenen.