Dit boek werd in 1995 uitgegeven en is op haar beurt een herwerking van een nog ouder boek van Koontz uit 1976. Dit heeft als grote implicatie dat het uitgangspunt van dit boek door onze ogen meer dan achterhaald lijkt: Om hongersnood ten gevolge van droogte tegen te gaan, reizen teams van onderzoekers naar de poolgebieden, waar ze grote blokken ijs met explosieven doen afbreken. Vervolgens worden deze drijvende ijseilanden over de warme oceaan naar het zuiden gesleept, waar het zoutloze smeltwater kan worden gebruikt om het droge binnenland van gewaswater te voorzien. Thans is het verhaal realistisch geschreven en ik neem aan dat dit in 1976 best wel een goede oplossing voor hongersnood geleken kon hebben. Stukken krantenartikel worden in de loop van het boek in het verhaal verwerkt en zorgen voor een heel realistische setting, waarbij ook complottheorie‰n worden benaderd zonder effectief te behandelen. De grootste toevoeging van deze herwerking uit 1995, zal allicht het feit zijn dat de muur is gevallen en de Sovjet-Unie opgedoekt is. Het profileren van een behulpzame Russische duikbootkapiteit als een behulpzaam man met het hart op de goede plaats, past eveneens beter in de jaren 90, dan wij westerlingen tegenwoordig op Russen hebben. Ondanks het feit dat de setting achterhaald is, ontvouwd het boek zich tot een naadloze psychologische thriller die je in ‚‚n ruk wil uitlezen. De plotwending is bovendien origineel. Het is voor dit tijdloos vakmanschap van Koontz dat ik heel graag toch mijn waardering met 4 sterren wil uiten.