Eerlijk en kwetsbaar..

Zij is zo’n vrouw, je kent haar wel, die lange tijd volhoudt dat ze het voor elkaar heeft. Tot ze geconfronteerd wordt met een onverwachte wending: de jarenlange affaire van haar echtgenoot.
Het dwingt haar om eerlijk te kijken naar het leven waar ze middenin zit. Ze begint te schrijven. Aan haar, aan de geheime minnares. Te midden van de onvermijdelijke alledaagsheid van het leven met jonge kinderen zoekt ze naar zichzelf zoals ze dacht dat ze bedoeld was. Zo probeert ze haar leven weer naar zich toe te schrijven.

De schrijfstijl vond ik lastig: fragmentarisch, zonder duidelijke verhaallijn of spanningsboog. Hierdoor heb ik het boek meerdere keren weggelegd. Het voelde ook niet als een echte brief en de opbouw kwam op mij wat vreemd over. Ook vond ik het jammer dat er geen namen werden gebruikt; benamingen als ‘de vriendin die had gehuild omdat ze bijna veertig zou worden' haalden me uit het verhaal. Het leest afstandelijk en maakt het lastig om een band op te bouwen met de personages. Bij het dichtslaan van het boek bleef ik achter met het gevoel: wat heb ik nu eigenlijk gelezen?
Het boek bevat veel woorden, maar wist voor mij weinig wezenlijks over te brengen..

Toch wil ik benoemen dat Verstappen op een eerlijke en kwetsbare manier durft te schrijven. Er zitten zeker rake observaties in over vriendschap, verlies en volwassen worden. Sommige passages zetten me even aan het denken. De intentie achter het boek om een rauwe, ongefilterde inkijk te geven in een persoonlijk proces, is oprecht en moedig.

Kortom: het boek was niet helemaal mijn smaak, maar ik waardeer de openheid waarmee het is geschreven. Misschien past het beter bij lezers die houden van persoonlijke en wat losse verhalen, met veel gedachten en gevoelens in plaats van een duidelijke verhaallijn.