Dit is een boek dat niet schreeuwt, maar fluistert..

Marthe viel omdat ze het leven van een langpootmug wilde redden. Die ene val werd fataal. Daarna bleef haar huis stil achter, aan de rand van het bos. Alleen de muizen, de insecten en haar spullen wisten wie ze was.

In Rimpeling krijgen we stukje bij beetje haar verhaal te horen via de dingen die ze achterliet. Een stoel. Een tafel. Een kast. En plotseling begint een leven zich af te tekenen. Geen groots leven, zou Marthe zelf zeggen. Maar juist in het alledaagse schuilt de schoonheid van dit boek.

Bibi Dumon Tak schrijft met een tedere scherpte. Haar taal is poëtisch zonder zwaar te worden. Elk hoofdstuk is als een rimpeling op stil water.
Rimpeling is een ode aan het onopvallende leven. En laat zien dat niets 'gewoon' is als je goed kijkt.

De minimalistische cover met koffievlekken en een mug zegt al genoeg: dit is een boek dat niet schreeuwt, maar fluistert.

Geen grootse daden, geen heldenverhalen. Alleen een leven, ogenschijnlijk gewoon. Maar in de details, in de rimpelingen die ze achterliet, schuilt iets onvergetelijks..