Soms zijn de stilste mensen degenen met de luidste verhalen.

Soms lees je een boek dat niet schreeuwt om aandacht, maar juist door zijn subtiele kracht raakt. Een vriendschap van Clare Chambers is precies zo’n verhaal: ingetogen, melancholisch en prachtig geschreven.

We volgen Helen, een dertiger en creatief therapeut in een psychiatrische inrichting in 1964. Haar leven lijkt overzichtelijk, ondanks haar affaire met de charismatische (maar bezette) Gil. Maar dan verschijnt William.. een zonderlinge, verwilderde man die decennialang met zijn tante in een vervallen huis heeft gewoond. Terwijl Helen steeds meer over zijn verleden ontdekt, wordt duidelijk dat achter zijn excentrieke uiterlijk een diepere, tragische geschiedenis schuilt.

Chambers’ schrijfstijl is subtiel en meeslepend, met personages die echt tot leven komen. De sfeer is intens en melancholisch, zonder zwaar te worden. Het verhaal speelt zich af in verschillende tijdlijnen en verkent thema’s als eenzaamheid, vriendschap en de impact van het verleden.

Het verhaal voelt echt en het raakte me op een manier die ik niet had verwacht. William is een personage die met zijn verhaal mij altijd bij zal blijven. Vooral toen ik in het nawoord las, dat het verhaal is gebaseerd op een waargebeurde gebeurtenis..

Hou je van historische romans met psychologische diepgang en een melancholische ondertoon? Dan is dit boek een absolute aanrader!