Een goed opgezette afsluiting

Bloed & Scherven is het tweede deel in het tweeluik over Joy, Valeria, en broer en zus Lentan, dat begon met Kelly van der Laans debuut, Stof & Schitteringen. Dus, zoals gewoonlijk bij vervolgen: spoiler-alert voor wie het eerste deel niet gelezen heeft.

Nadat Joy, Seamon en Valeria de Lentagon hebben vernietigd, zijn ze opgepakt door het Jediaanse leger. Seamon en Valeria krijgen de opdracht een tweede Lentagon te maken, aangezien zij getalenteerd genoeg zijn om dit te kunnen. Een achteloze opmerking van Valeria verandert alles, als zij zegt dat het werk sneller zou gaan met de hulp van Sirka, de zus van Seamon Lentan. Zij heeft tenslotte de eerste lentagon gemaakt. Als het Jediaanse leger Sirka daarom uit Parsia ontvoerd, is dat het begin van een oorlog. De wraak van Parsia is snel: een enorme ontploffing laat de stad Backo op zijn grondvesten schudden. Sirka, Seamon, Valeria en Joy overleven ternauwernood. Net als hun bewaker Romain, die de Parsia haat en de afstandbediening heeft waarmee hun enkelbanden tot ontploffing kan worden gebracht. Met zijn vijven moeten ze zien te ontsnappen en de Neo Lentagon afmaken, zodat Romain zijn gevangenen en de Lentagon kan terugbrengen bij de Jediaanse overheid, om zijn onschuld te bewijzen.

De karakters zijn niet gelukkig, ze zijn niet vrolijk, blij, vergevingsgezind en opgelucht dat ze nog leven. De gebeurtenissen in het vorige boek en in dit boek hebben hun sporen achtergelaten. Dit werkt hard door in de onderlinge relaties, in het vertrouwen en nog meer in de stabiliteit van de personages. De aantrekkingskracht van de kracht van de Lentagon en de bijbehorende verslaving zijn niet te negeren elementen. Van der Laan maakt het niet mooier dan het is: eens verslaafd blijft verslaafd. Het wantrouwen, de pijn en het verdriet die een verslaving teweegbrengen zijn enorm, en in het geval van de Lentagon is het toegeven aan de verslaving desastreus.

Het verhaal zit goed in elkaar wat betreft de grote lijnen. Er worden geen onlogische beslissingen meer genomen en er is goed nagedacht over hoe alles in elkaar steekt. Helaas is de afwerking nog steeds rommelig. Er komt veel herhaling voor in de tekst, waardoor het soms wat verwarrend leest en op punten ronduit irriterend is als meermaals achter elkaar hetzelfde wordt gezegd: " 'Heb jij er veel last van?' Hij keek me berekenend aan. 'Oh ja. Maar de betere vraag is: heb jij er veel last van?' (..) 'Ja', zei ik eerlijk. 'Ik ook', zei hij tot mijn verrassing." Zo zijn er nog meer irritaties die niet in het verhaal zelf zitten, maar wel slecht zijn voor het leesplezier.

Met Bloed & Scherven laat Kelly van der Laan potentie zien, nog meer dan met Stof & Schitteringen. Zo nu en dan zou meer onderscheid in de karakters op zijn plaats zijn, vooral bij de karakters die in ik-perspectief vertellen. Het verhaal is op punten wat vaag en de schrijfstijl kan nog een flinke hoeveelheid bijschaving gebruiken. Dat doet niet af aan het feit dat het verhaal goed opgezet is en Bloed & Scherven zorgt voor een heerlijke avond.