Carrie Soto is zeker terug!

Ambo Anthos gaf de mogelijkheid om Carrie Soto is back vooruit te lezen. Een boek wat grotendeels draait om tennis. En ik weet niets van tennis... toch schreef ik me in.

Tennis is eigenlijk maar bijzaak. Ondertussen heb ik echt wel wat termen bijgeleerd (de mooiste vind ik 'love is niks') maar het boek draait in feite echt om de relaties tussen mensen.

Carrie kijkt met haar vader naar de US Open in 1994. Ze is gestopt als professioneel tennisspeelster. Haar vader, Javier Soto, is een heerlijke ijdeltuit die het vooral belangrijk vindt dat hij goed op de foto staat. Wanneer Nicki Chan de titel binnenhaalt heeft Carrie net besloten haar titel te gaan verdedigen, dit kan ze niet over haar kant laten gaan. Zij was degene met de meeste grand slams op haar naam, Nicki heeft haar zojuist geëvenaard.

Maar Javier Soto is meer dan alleen ijdeltuit, hij is ook de beste coach ter wereld. En hij gaat Carrie coachen naar de overwinning.

Het levensverhaal van Carrie leest als een trein, eh... tennisrally. Carrie's moeder overlijdt als ze nog jong is en ze wordt verder alleen opgevoed door haar vader. Dat schoolwerk eigenlijk maar bijzaak is en tennis de hoofdzaak is meteen zonneklaar.

'Ooit zul je een van de beste speelsters ter wereld zijn, cariño. Dat is net zo waar als je bruine haar. Je hoeft het ze niet te bewijzen. Je hoeft het alleen maar te zijn.'

Het hele boek is doorspekt met dit soort uitspraken. Nooit zal hij zijn dochter afvallen, hij prijst haar ook niet de hemel in. Hij vertelt gewoon zijn waarheid. Zijn dochter zal de beste van de wereld worden. En daar keihard haar best voor moeten doen.

Je wordt niet als winnaar geboren, je moet er wel wat voor doen. En dat betekent dus knetterhard trainen, van 's morgens vroeg tot laat, iedere dag weer.

Carrie weet al snel vele toernooien te winnen, grand slams op haar naam te zetten en als onoverwinnelijk te boek te staan. Haar speltechniek is behalve meedogenloos ook gracieus. Het is een genot om haar te zien spelen. Maar het is ook een crime voor haar knieën en in 1989 trekt ze zich terug uit de US Open, 31 jaar oud.

Het is oktober 1994 als Carrie haar trainingsschema weer oppakt en zo mogelijk nog fanatieker traint voor de Australian Open in januari. Ze heeft besloten Nicki Chan te verslaan. Daar heeft ze zichzelf 4 toernooien in één jaar de kans voor gegeven. Ze zal ook de oudste speelster zijn die een grand slam op haar naam schrijft.

---

Voor iemand die geen tennisliefhebber is... het boek heb ik in 2 dagen uitgelezen. Het pakt aan alle kanten. Je hoeft niets te weten van tennis. Ongemerkt doe je natuurlijk wel wát kennis op, hetzelfde gold ook de Spaanse woorden die ik nog niet kende. Maar wat vele malen mooier was is de ontroerende verhaallijn van het boek. Die pakt. Je kunt niet continu lezen, soms moest ik mezelf even herpakken. Maar het boek trekt. Het is een verhaal dat je niet zomaar loslaat.

Dank je wel Ambo Anthos dat ik werd uitgekozen om het boek als een van de eersten te mogen lezen. Ik heb genoten van de eerste tot de laatste letter.