Heel mooi en fijn om te lezen.

Ik zou dit boek het liefst drie en een halve ster geven. Omdat dat niet kan, worden het er vier. De kleine overbrugging maakt Jente Posthuma hoogstwaarschijnlijk nog bij een van haar volgende mooie romans.

Ik hou van deze stijl. Korte fragmenten, omschrijvingen van hoe de vertelster haar leven met haar broer beleefde. Bondig, compact, raak, soms bijna als een (proza) gedicht. Er zit ook een luchtigheid in de toon, die je soms doet glimlachen. En de fragmenten over hun jeugd en jong volwassen leven worden afgewisseld door meer feitelijk vertelde verhalen over de tweede Wereldoorlog, Mengele, de twin Towers. Aan de ene kant horen, denk ik, die verhalen bij de beschrijving van de interesse van de hoofdpersoon (en haar broer?). Aan de andere kant geeft de (vermeende) feitelijkheid van die andere verhalen een soort ‘steunkleur’ aan de fragmenten met introspectie over de relatie van de vertelster met haar broer.

De titel van Waar ik liever niet aan denk van Jente Posthuma lijkt een verwijzing in naar de grote impact dat het verlies van haar broer heeft op de vertelster. Maar ook naar de zelfkritiek, de inzichten over haarzelf en haar rol in hun relatie, die ze gaandeweg opdoet.

In kleine, rake en toch luchtige toetsen of penseelstreken komen thema’s aan de orde, die niet voor de poes zijn: rouw, de zoektocht naar verbinding en het vinden van de middenweg tussen afhankelijkheid en onafhankelijkheid. En wat mij het belangrijkste thema leek: ontdekken wie je zelf bent, los van anderen, en daar bij durven blijven. Uiteindelijk verandert haar perspectief op de relatie met haar broer en ook op haarzelf. Heel mooi gedaan. Fijn om te lezen. Ik ga zeker ook de debuutroman van Posthuma lezen en de romans die nog komen.