Ondanks de fijne schrijfstijl toch teleurstellend

Ik ontving de heruitgave van dit boek ter recensie van Atlas Contact, waarvoor veel dank!
Dit is het eerste boek wat ik van Rob van Essen las. Helaas ben ik persoonlijk wat teleurgesteld in dit boek. Alhoewel ik de schrijfstijl erg fijn vond en ik ook fan was van het concept, had ik nogal wat problemen met dit boek.

Visser gaat volgens de Flaptekst over geschiedenisleraar Jacob Visser, die tijdens zijn les iets zegt waar een groepje neonazi's een eigen lezing uit trekt, zij vatten zijn uitspraken op als een oproep tot actie en benoemen hem tot hun leider. In werkelijkheid gaat het verhaal veel meer over zaken uit een verder verleden van Jacob Visser die hij niet verwerkt heeft.

Om te beginnen met het positieve; zoals gezegd vond ik het een fijne schrijfstijl. De dialogen waren scherp en gaven de lezer de kans om zelf betekenis te leggen in wat er werd gezegd. Met enkele korte beschrijvingen worden alle omgevingen en personages heel helder neergezet.
Ook het gevoel van machteloosheid kwam met name door de doorgaans passieve houding van de hoofdpersoon heel goed naar voren. De gebeurtenissen in het heden illustreren het gevoel van machteloosheid dat ons hoofdpersoon waarschijnlijk sinds een nare gebeurtenis in zijn verleden altijd al heeft. Het verhaal neemt steeds meer bizarre wendingen, maar legt tegelijkertijd steeds meer het achterliggende gevoel van het hoofdpersonage bloot en dat vond ik heel knap gedaan.

Dan mijn problemen met dit boek. Allereerst ergerde ik me aan het feit dat al in de eerste circa 80 pagina's regelmatig op een zeer nare manier over het vrouwenlichaam wordt gesproken. Alle vrouwen zijn volgens het hoofdpersonage te dik, te oud of te rimpelig (behalve een minderjarige hoofdpersoon, maar daarover zometeen meer). Nu hoeft een hoofdpersonage natuurlijk niet altijd 'likeable' te zijn, maar na het uitlezen van dit verhaal vraag ik me nog steeds af waar dit nu eigenlijk voor nodig was. De opmerkingen hadden mijn inziens geen invloed op het plot en als het niet in het boek had gezeten had het ook niets afgedaan aan het karakter van de hoofdpersoon.

Daarnaast, en nog veel ernstiger, lijkt een van de vrouwelijke personages (die minderjarige die ik zojuist noemde) alleen in het verhaal te bestaan om aangerand en verkracht te worden. Helemaal in het begin van het verhaal al wordt zij aangerand door onze hoofdpersoon. Dit heeft verder geen enkele consequentie of, in mijn optiek, functie. Zo'n zelfde situatie doet zich helemaal aan het einde van dit boek nog eens voor. Nogmaals vraag ik me hierbij af, waar is het voor nodig? Wat voegt dit toe aan het verhaal? Het haalde mij uit het plot en de emoties die er daadwerkelijk toe deden en lieten enkel een nare smaak achter.
Omdat het boek slechts 220 pagina's telt, wegen deze scenes waar ik me echt aan heb geirriteerd ook zwaarder mee ten opzichte van de rest van het verhaal, als je het met slechts 220 pagina's doet, zorg dan ook dat alles boeit en alles er toe doet.