Trip down memorylane

Zo zie ja maar weer, ieder boek, iedere auteur, heeft de gave iets tevoorschijn te toveren, en voor de een kunnen dat zoete herinneringen zijn, voor de ander bittere herinneringen, en voor weer een ander helemaal niets, en is het gewoon een aardig boek.
Voor mij was het een boek dat herinneringen naar boven bracht aan mijn bezoek aan Kyoto, en ik herkende vele van de gebouwen die genoemd werden. Van het Keizerlijk paleis tot de moderne Kyoto tower en het station, een echte trip down memorylane.
De vele ingredienten genoemd in de hoofdstukken, die voor de gerechten worden gebruikt, zullen misschien wat veel lijken, maar het geeft een leuk kijkje in de traditionele Japanse keuken.
Het herinnerde mij er aan dat ik beslist geen "seafood" man ben, en zowel in Taiwan als Japan schoof ik de inktvis en oesters opzij....
Gelukkig gaat dit boek niet over koken, maar vooral over de koestering van herinneringen aan bepaalde personen die voor ons kookten of samen met ons aten.
Zoals de geur van vers hooi je doet denken aan de logeerpartij bij opa op de boerderij, zo brengen de geuren en smaken van bepaalde gerechten ons terug naar de mensen die we al moeten missen.
De vader en dochter in dit verhaal doen er alles aan -in schijnbaar zeer korte tijd- om te achterhalen wat de klant zoekt. De stampot die hem voorgezet werd als klein kind, de Japanese spaghetti gegeten samen met opa, en de twee slagen er steeds weer in om precies dat te doen. En herscheppen de maaltijden, met als gevolg menig traantje.
Doordat ieder hoofdstuk 1 gast en 1 gerecht als onderwerp heeft, is het makkelijk om het boek even weg te leggen, zonder de draad in het verhaal kwijt te raken.
Simpel genieten dus van dit boek, geen hoogstaande literatuur, maar ik kijk al uit naar het volgende deel, dat aangekondigd wordt achter in het boek.