Beklemmende memoir

Ergens op internet las ik een interview met Christien Brinkgreve. Ik kreeg er een somber gevoel bij. Daarom begon ik te twijfelen of ik Beladen huis nog wel wilde lezen. Maar het onderwerp sprak mij aan en ik had nog nooit iets van haar gelezen dus juist daardoor was ik toch wel nieuwsgierig.

Het boek is opgedeeld in 42 korte hoofdstukken en een epiloog.
De schrijfstijl vind ik prettig en maakt het verhaal makkelijk leesbaar.

Christien Brinkgreve geeft in Beladen huis een intiem inkijkje in het leven dat zij samen met haar man heeft geleid. Gedurende het jaar na zijn overlijden heeft zij hun huis opgeruimd. Met dit opruimen kwamen er allerlei herinneringen boven, zowel goede als minder goede.
Via de verhalen in Beladen huis ontrafelt Christien Brinkgreve aan de hand van deze herinneringen haar huwelijk, waarom deed haar man zoals hij deed en waarom deed zij zoals zij deed. Ze onderzoekt, tegen de achtergrond van veranderende man/vrouw-rollen, waarom hun relatie gelopen is zoals die is gelopen en ze vraagt zich af waarom ze elkaar binnen hun relatie zijn kwijtgeraakt.

Beladen huis is een herkenbaar verhaal als je ooit een huis hebt leeggeruimd na een overlijden, zelfs als dat niet je eigen huis is.
Beladen huis is een somber verhaal. Beklemmend ook. De spanning en ongelijkwaardigheid tussen de echtgenoten wordt liefdevol verwoord maar voel je nog meer tussen de regels door.
Beladen huis is vooral een heel persoonlijk verhaal. Christien Brinkgreve heeft geprobeerd met het schrijven weer meer grip te krijgen op haar eigen leven na het overlijden van haar echtgenoot. Als lezer voel je de worsteling van de schrijver.