Het detectivegenre is heel uitgebreid tegenwoordig, en doorgaans draaien ze allemaal rond hetzelfde: er is iemand vermoord en de politieagent/held lost het telkens op in een pagina of 300. De kracht van dit boek is dat het zich hiervan onderscheidt, door het detectiveaspect een gans andere draai te geven. In dit boek weet namelijk niemand van iets, zowel de politie, als de vrienden van het slachtoffer. Als lezer kom je natuurlijk wel meer te weten, doordat het ik-personage zijn verhaal vertelt. Er is heel duidelijk aangeduid wanneer deze, Irma genaamd, aan het woord is, door een vetgedrukt lettertype.

Een spanning wordt continu doch subtiel opgebouwd, en die spanning is merkbaar tot het eind. Toch maakt het boek soms iets teveel zijsprongetjes om het als lezer optimaal te kunnen blijven volgen. Dit is echter het enige nadeel van het boek, naar mijn mening, maar toch genoeg om het niet tot de volledige top te doen behoren. Het verhaal is heel sterk en is zoveel meer dan een opeenvolging van zinnen, het gaat dieper en het houdt je bezig. Daardoor is het zeker een aanrader.