Poëtisch en melancholisch

In "Dertig jaar verslaafd aan Lissabon" schrijft Paul Van Nevel over "zijn" Lissabon. In een poëtisch-melancholische stijl maakt hij de lezer deelachtig van zijn relatie met de stad. Hij heeft veel aandacht voor poëzie (b.v. Pessoa) en fado, probeert het begrip saudade te vatten (een typisch Portugees gevoel dat lijkt op melancholie). Wie nog niet moe is, neemt hij mee de nacht in. Getuigen van zijn liefdesverklaring zijn het eigenzinnige tramnet, de waterleiding, de gastronomie en de kerkhoven. Van Nevel lijkt wel organisch verbonden met Lissabon, wat resulteert in een anekdotische benadering, voorzien van vertaalde poëziefragmenten met hun originele Portugese tekst eronder, die je niet overslaat omwille van de schoonheid van die taal, die zo mooi klinkt en bijdraagt aan de sfeer van het boek. Saramago en de minder bekende Portugese schrijver Eça de Queiroz worden geëvoceerd. Een oneliner, een vlijmscherp oordeel en wat humor af en toe, blijven niet achterwege. Een kaartje wel en dat is jammer. Ik heb het gevoel dat ik Lissabon weer een beetje beter ken en krijg zin om meer uit het oeuvre van Saramago en Queiroz te lezen. En bovenal: Lissabon, ik verheug me op een volgend bezoek!

****
Toegevoegd aan mijn lijst "Portugal": Literatuur van Portugese auteurs of van niet-Portugese schrijvers waarin Portugal een belangrijke rol speelt.