Niets meer te lachen

Met het werk van Herman Brusselmans heb ik een haat-liefdeverhouding. Mijn grootste probleem met deze succesvolle Vlaamse auteur: ik zal zijn kleine zeventig titels nooit allemaal kunnen lezen. Brusselmans debuteerde in 1982 met de verhalenbundel 'Het zinneloze zeilen' (nog niet gelezen), terwijl ik mijn eerste Brusselmans pas las in 2001. Meteen al een achterstand van minstens dertig titels. Daar kan ik niet tegen.

Gewoon wat meer Brusselmans per jaar lezen en je haalt het wel in, zou je zeggen. Maar daar zit een probleem. Meer dan twee boeken van Brusselmans per jaar trek ik niet. Want hoezeer ik ook van zijn boeken geniet, het wordt al gauw te veel. Soms heb ik het er zelfs halverwege een boek al weer even mee gehad. Ik denk dat het ligt aan de hoge dosering van (meestal erg leuke) grappen. In het begin werkt die continue stroom op de lachspieren, maar uiteindelijk krijg je een overdosis.

En toch staat Brusselmans onwrikbaar op mijn lijstje favorieten. Vanwege zijn humor, maar meer nog om hoe hij daarmee allerlei ellende draaglijk probeert te maken. De levens van Brusselmans hoofdpersonen gaan immers zelden van een leien dakje. In zijn beste boeken slaagt Brusselmans er in de tragiek niet helemaal door grappen en grollen te laten ondersneeuwen.

Een van de hoogtepunten uit zijn omvangrijke oeuvre is 'Het oude nieuws van deze tijden', een roman uit 1994. Hierin vertelt de hoofdpersoon over zijn belevenissen met zijn hondje Speedy en zijn jeugdige vlam Katia. Een komisch, maar vaak ook ontroerend verhaal, met een ontknoping waar niets meer om te lachen valt. Misschien zijn niet alle zeventig boeken van Herman Brusselmans blijvertjes, 'Het oude nieuws van deze tijden' is het in ieder geval wel.

(Eerder gepubliceerd op Boekennieuws.nl)