"Het podium is de vrijplaats die ik mezelf verschaft heb"

Dit boek krijg ik net voor een weekje Zeeland via mijn zoon in handen.
Freek de Jonge beschrijft zijn leven tussen 1962 en 1969. Per jaar 3 of 4 hoofdstukken, meestal aan één thema gewijd, vaak een conference op zich. Het speelt tussen zijn 18e en 25e jaar. Het begint in Goes nog op de HBS, want hij is al 3x blijven zitten, het onderwijs interesseert hem niet, het podium trekt: vanaf het begin speelt de ambitie "Toon Hermans te worden" een grote rol. Zijn vader was predikant in Zaandam en wordt nu godsdienstleraar in Goes. Voortdurend is Freek -vaak in gedachten- in gesprek met zijn vader, zelden over 't geloof. Freek bewondert zijn vader en hij ziet wel hoe het geloof van zijn vader zich ontwikkelt. Hij is niet kritisch, alleen via derden wordt er soms gespot met religie.
Halverwege het boek vertrekt Freek naar Amsterdam om culturele antropologie te gaan studeren, hoe hij zijn eindexamen heeft gehaald blijft een raadsel, ook voor hemzelf. Schoorvoetend maar ambitieus klimt hij het podium op. Als hij Bram Vermeulen ontmoet gaat het snel, Bram is zijn begeleider, mental coach, en zeer doelgericht.
In 1968 overlijdt Feeks vader onverwachts. Voor hij dit hoofdstuk af kan ronden, stapt hij uit zijn chronologie en begint hij aan het heden, aan 2023. Het jaar waarin hij en zijn vrouw Hella verstrikt raken in het medisch circuit. Net als in de andere jaren speel het wereldgebeuren op de achtergrond mee. De manier waarop hij de Nederlandse politiek fileert vormen hoogtepunten in dit boek.
Het lukt hem om de draad weer op te pakken en met Bram verovert Neerlands Hoop in Bange Dagen het podium. "Het podium is de vrijplaats die ik mezelf verschaft heb". Heel lezenswaardig.