Verwarrend ... spanning?

Lokvogel is het debuut van de Amerikaanse Flynn Berry. Het boek wordt voorgesteld als een adembenemende psychologische thriller met als thema de diepgewortelde liefde tussen twee zussen.
Mijn interesse wordt gewekt bij het bekijken van de kaft. Ik zie een foto, het lijkt op de kaft van een film, een vrouw in een eenzame omgeving onder een donkere hemel.
Als ik daarbij lees wat er verder op de kaft geschreven staat:”Lokvogel is verslavend om te lezen. De beschrijving tussen de twee zussen is subtiel, origineel en meeslepend.”, geschreven door Rosamund Lupton, auteur van “Zusje”, heb ik hoge verwachtingen.

Het verhaal begint spannend. Er wordt een vrouw vermist. Het boek is geschreven in de ik-vorm en dat is Nora.
Je leest al snel dat er vroeger iets gebeurd is met haar zus Rachel, die ze diezelfde dag nog gaat opzoeken.
Leuk om te lezen dat er van in het begin goede spanning inzit. Meteen actie. Dat lees ik graag.

Als ze bij het huis van Rachel aankomt wacht haar iets verschrikkelijks: haar zus, in een plas bloed, dood op de grond.
Dat stukje is ook nog spannend beschreven. Ik voel de angst, de gejaagdheid, de paniek.

Vanaf dan gaat de spanning bergafwaarts. Het is een tijdje geleden dat ik een boek gelezen heb dat me weinig of niet lag.
Het hele boek gaat Rachel op zoek naar de mogelijke dader van de moord. Dat zou spannend kunnen zijn. Maar die zoektocht gebeurt op een voor mij chaotische en haastige manier.
Ik lees de hele tijd: “ik ga naar daar, ik spreek af met die, …” Zonder ergens echt dieper op in te gaan.
Ik lees flashbacks van Nora, over gebeurtenissen of gesprekken met Rachel. Maar ik vind het nooit duidelijk dat het om flashbacks gaat. Alles staat samen in één alinea.
In diezelfde alinea kan ze dan nog eens, in het heden, plots op een andere locatie zijn of zich in een andere situatie bevinden. Heel verwarrend en telkens puzzelen en opnieuw lezen alvorens ik verder kan.
Ik begrijp er de zin niet altijd van … en ik stoor me er op de duur enorm aan.

En plots lijkt het tij te keren. Tegen bijna het einde wordt de verwarde indruk minder en wordt de spanning dan tóch wat opgedreven.
Maar al snel zakt het alweer af.
Dit boek is een echte rollercoaster van spanning: soms op en vaak af …
Kom je dan eindelijk toch te weten wie het gedaan heeft? Mijn nieuwsgierigheid wordt bevredigd op een of andere manier. Er is een plot, die plots komt, onaangekondigd en met weinig spanning beschreven.

Vond ik nog iets goeds aan dit boek? Jazeker. Er wordt in het boek goed beschreven hoe de zussen heel hun jonge leven samen zijn omgegaan met wat er vroeger gebeurd is, wat hun leven nog betekende achteraf en verklaart goed de manier waarop Nora zich ook nu vastbijt in deze huidige situatie.

Het verhaal op zich is goed en interessant, de manier waarop het geschreven is of beter gezegd: beschreven is, vind ik eerder oppervlakkig, een opsomming, niet spannend genoeg.

De hoge verwachtingen die ik in het begin van het lezen had zijn jammer genoeg niet ingelost en daarom krijgt het boek een 5.