Teleurstellend

De nummer 1 bestseller uit Amerika en het Verenigd Koninkrijk, zo werd “Het meisje in de trein”, een boek van Paula Hawkins uit 2015 beoordeeld. Mijn nieuwsgierigheid wakkerde aan en ik besloot voor mijn literatuuropdracht dit boek te lezen. De auteur Paula Hawkins is een Brits schrijfster die jarenlang als journaliste gewerkt heeft. Na een aantal komedieromans brak ze door met “Het meisje in de trein”, een psychologische thriller.

Rachel een gescheiden alcoholiste neemt elke dag de trein naar Londen. Onderweg passeert ze een aantal huizen. Elke ochtend kijkt ze naar een stel dat op het terras zit. Ze heeft het gevoel dat ze hen persoonlijk kent en noemt hen ‘Jess en Jason’. In Rachels ogen is dit koppel perfect, net zoals zij vroeger met Tom een perfect koppel vormde. Op een dag ziet Rachel iets dat haar denkbeeld verandert. Als de vrouw van het koppel vermist wordt besluit ze naar de politie te gaan. Ze raakt verwikkeld in allerlei gebeurtenissen.
Het verhaal wordt verteld door de drie vrouwelijke karakters uit dit boek namelijk Rachel, Megan en Anna. Het is geschreven in een soort dagboekvorm waardoor de verhaallijnen niet altijd duidelijk zijn. De verschillende tijdsprongen maakte het ook erg lastig om te lezen. Paula Hawkins maakt veel gebruik van flashbacks en omschrijvingen van de verschillende personages.

“Ik vervloek mezelf om mijn gezuip. Was mijn hoofd nou maar helder. Ik probeer terug te halen wat ik gezien heb. Het is donker, en er loopt een man bij me vandaan. Bloed gonst in mijn hoofd, mijn hart bonkt. Ik weet niet of de dingen die ik zie, die ik voel, echt zijn of niet, of ik ze me inbeeld of ze me herinner. Ik knijp mijn ogen stijf dicht en probeer het opnieuw te voelen, opnieuw te zien, maar het is weg.” Zulke beschrijvingen komen regelmatig voor in dit boek. Het boek neemt je mee naar de belevingswereld van een alcoholiste. Door het overmatig alcoholgebruik heeft Rachel geheugenstoornissen waardoor ze regelmatig een black-out heeft. Ze weet nog maar gedeeltelijk wat ze gezien, gedaan of gezegd heeft. Onbelangrijke informatie wordt vergeten en belangrijke informatie wordt overgebracht naar haar lange termijngeheugen. Daardoor zijn de eerste hoofdstukken heel langdradig en werd het pas op het einde spannender. De protagonisten zijn allen zielige personages waarvoor weinig sympathie kan opgebracht worden. De depressiviteit en alcoholgebruik van Rachel werd gaandeweg irritanter en haar zelfmedelijden begon mij te storen.
De mannelijke hoofdpersonages vervallen in clichés. Intriges en overspel worden uitvoerig beschreven. Kon Paula Hawkins niets anders bedenken? Niettemin gebruikt de schrijfster een toegankelijke taal waardoor het boek voor iedereen leesbaar is. Ondanks de nodige cliffhangers is het boek zo voorspelbaar. De plot is dan ook niet verrassend. Het boek is ondertussen verfilmd.

Doordat in dit boek de nadruk expliciet gelegd wordt op het innerlijk van de karakters en de gedachten die ontstaan, is dit meer een psychologische roman dan een thriller. Het verhaal kon mij niet boeien. Maar als je houdt van uitvoerige beschrijvingen van emoties en fantasieën kan dit boek je misschien toch bekoren.