Een verhaal wat nog lang bij je blijft

Het begint met de zin: je weet niet wat oorlog is. Het is een goed statement, een uitdaging - woorden die recht uit het hart komen van iemand die het wel weet.
En het eindigt met een laatste opmerking van Yeva, ‘we zijn nog maar kinderen en we verdienen het om een vreedzaam, gelukkig leven te leiden’.

Dit begin en dat einde zeggen alles over de verschrikkingen die een kind van twaalf heeft gezien, gehoord en gevoeld.

Het dagboek begint met een vrolijke Yeva. Ze beschrijft haar verjaardag, hoe blij ze is met de cadeautjes die ze heeft gekregen, dat ze moe is van het bowlen.
Niet wetende dat ze dagen later moe zal zijn van het niet kunnen slapen door de explosies, door angst en door het vluchten.

De hoofdstukken zijn verdeeld in dagen, bijvoorbeeld dag 6 - een mooie droom- vreselijk nieuws- onze flat is weg- een dag met veel vliegtuigen.
Ook staan er foto’s tussen, lees je de krantenkoppen van die dag en zijn er gedeeltes van gesprekken tussen haar en haar klasgenoten afgedrukt.
Enkele klasgenoten vertellen op het einde hoe de oorlog voor hen begon, welke reis ze aflegden en waar ze - op het moment van schrijven- waren.

Een verhaal wat nog lang bij je blijft.