Marja

Marja was een vrouw aan wie je moest wennen. Want ze praatte nogal hard! Waardoor alles urgent klonk, ook als het dat niet was!
Er was voor Marja een tijdelijke plek gecreëerd aan de printertafel. Dat was in een hoek van de kantoortuin, maar helaas was het wel de hoek van Cavia.
‘Heeft iemand het nummer van het moederconcern!’ riep Marja een paar keer per dag, om daar steevast aan toe te voegen: ‘O nee! Domme ik! Ik heb het hier op een papiertje!’
Het hielp ook niet dat Cavia per ongeluk had opgevangen dat Marja een vleesboom had. Je mocht iemand daar niet op afrekenen, maar elke keer als Marja aanbood om even wat rosbief! te gaan halen moest Cavia slikken.
Na het middaguur was ze even alleen met Marja. Die greep uitgerekend dit moment aan om zich luid fluisterend tot Cavia te wenden. ‘Ik hoorde dat Ruud gaat snoeien!’
‘Ruud gaat snoeien? Waarin?’ vroeg Cavia.
‘In ons!’ fluisterde Marja door. ‘Afslanken die hap! Alles met freelancers!’
‘Ach, die autoriteit heeft hij helemaal niet,’ zei Cavia wrevelig. Ze wist niet of dit echt waar was, maar het klonk wel goed.
Toen de anderen weer terug waren van de lunch, bleef Marja samenzweerderig met haar wenkbrauwen bewegen richting Cavia. Cavia besloot zich met volle aandacht op een nieuwsbrief te storten. Na een tijdje was ze per ongeluk echt geconcentreerd, en vloog de tijd om.
Ze merkte het dan ook niet dat Ruud bij haar bureau kwam staan. ‘Cavia,’ zei hij zachtjes.
Ze schrok.
‘Kun je even naar de vergaderruimte komen?’