Brooklyn - reisverhaal of streekroman

In het Ierland van de jaren 50 kan de jonge Eilis niet aan werk komen en achter haar rug om, via een bevriende priester, regelt haar familie dat ze naar New York zal emigreren, waar wel werk voor haar is.
Ze kan maar niet wennen aan haar nieuwe leven, heeft heimwee en is erg eenzaam. Tot ze de Italiaanse Tony ontmoet, die haar Brooklyn op een andere manier laat zien en door wiens grote familie ze onmiddelijk wordt verwelkomd. Juist als Eilis gewend is aan het leven in Brooklyn, gelukkig lijkt en voorzichtig plannen met Tony maakt voor de toekomst, komt er slecht nieuws uit Ierland. Bij terugkomst blijkt er meer op haar te wachten dan ze had verwacht en zal ze moeten beslissen welk leven ze wil leiden.

Ik had bij het lezen van dit boek constant het gevoel: wanneer gebeurt er nu wat? Alle belangrijke wendingen in het verhaal en beslissingen van de hoofdpersoon zitten aan het einde van het boek, met een ontzettend trage aanloop ernaartoe. Het boek kabbelt voort als een loom beekje, met slechts af en toe een woester golfje. Colm Toibin beschrijft soms op een prachtige manier kleine details, zoals wat mensen voor kleding dragen, wat ze eten, een gezichtsuitdrukking of de sfeer van een kamer. In zulke passages is het boek heel sterk. Maar op andere momenten skipt hij op een vreemde manier door het verhaal heen, als een steentje dat af en toe het water raakt. Je proeft dat er wellicht meer belangrijke momenten plaatsvinden die echter op een zijdelingse manier, in een enkele zin, vluchtig genoemd worden. (zoals de 1e zoen met Tony? Na een enigszins afstandelijke, heel aarzelend opgebouwde relatie zou dit een mooie scene hebben kunnen zijn?)
Ook was het wat frustrerend dat de hoofdpersoon zich geheel laat leven door de mensen om haar heen zonder veel voor zichzelf op te komen of eigen beslissingen te nemen. Haar moeder, haar zus, de priester, haar landlady, haar manager: iedereen bepaalt haar leven en regelt dingen achter haar rug om. De hoofdpersoon is een ingetogen, schuchter, onzeker meisje en je leeft met haar mee, maar tegelijk is die verlegenheid soms frustrerend en zou je willen roepen: kom op meid, doe eens wat, kom voor jezelf op! Tegelijk is de innerlijke belevingswereld van Eilis prachtig beschreven en hier is Colm Toibin op zijn best. Een heel meeslepend boek dat een enkel traan doet opwellen maar toch blijf je aan het eind met een wat onbestemd gevoel en vragen over.