Veelbelovend begin, maar geen sprookje

Een veelbelovende insteek, maar een rommelige uitwerking
Zo alleen, Zo alleen begint met een interessant uitgangspunt: een thriller die elementen van sprookjes verweeft met een auteur die de moorden eerst uitschrijft voordat ze plaatsvinden. Dit klinkt origineel en intrigerend. Helaas blijft het bij een belofte. De uitwerking is rommelig en mist samenhang, waardoor het verhaal zijn kracht verliest nog voor het goed en wel op gang komt.

Gebrek aan spanning en opbouw
Een thriller hoort de lezer mee te slepen in een opbouwende spanning, maar dat gebeurt hier nauwelijks. De verhaallijn kabbelt voort zonder duidelijke richting of climax. Momenten die spannend zouden moeten zijn, worden te snel afgewikkeld of voelen geforceerd aan. Hierdoor ontbreekt de noodzakelijke spanning die het genre juist zo aantrekkelijk maakt.

Personages zonder diepgang
De hoofdpersonages blijven vlak en hun keuzes voelen vaak willekeurig aan. Het is lastig om je als lezer met hen te verbinden of hun beweegredenen te begrijpen. Ook de tegenkracht in het verhaal — degene die voor dreiging of conflict moet zorgen — mist overtuiging en diepgang, waardoor het geheel weinig indruk maakt.

Stijl boven inhoud
Hoewel Benedict een beeldende schrijfstijl hanteert, lijkt de focus meer te liggen op vorm dan op inhoud. De bloemrijke beschrijvingen leiden af van het verhaal en de dialogen voelen onnatuurlijk aan. Hierdoor komt het boek traag op gang en blijft het moeilijk om echt in het verhaal gezogen te worden.

Een gemiste kans binnen het genre
Al met al is Zo alleen, Zo alleen een gemiste kans. De originele insteek had potentie, maar de uitvoering schiet tekort op vrijwel alle fronten: structuur, spanning, karakterontwikkeling en geloofwaardigheid. Voor liefhebbers van psychologische thrillers is dit boek helaas geen aanrader.

LS Uitgeverij bedankt voor het recensie-exemplaar en het vertrouwen