Troebel water heeft een hoog Libelle- en Margrietgehalte. We worden uitgebreid deelgenoot gemaakt van het denken en lijden van de hoofdpersoon. Die komt daardoor aardig uit de verf, maar het maakt het verhaal tegelijk erg stroperig. De achterflap verklapt dat hij een "weinig opwindend bestaan" leidt en dat lijkt voor het hele boek te gelden. De gebeurtenissen ontrollen zich volgens een logisch (en dus voorspelbaar) patroon en dus kun je eigenlijk alleen maar concluderen dat Troebel water buiten de categorie "spannende verhalen" valt. Daar komt nog bij dat inspecteur Bonnema nadrukkelijk een gezellige koffieleut is die schijnbaar achteloos de waarheid naar boven weet te halen. Karikaturale lectuur uit de vijftiger jaren.