Donker en kou

Kate, arts arriveert op Antartica, het is een vlucht om haar oude leven achter zich te laten maar het is de vraag of ze er mentaal aan toe is, ze heeft een traumatische ervaring achter de rug met als zichtbaar gevolg een litteken op haar wang. Ze komt omdat er dringend een arts nodig is op de basis in Antarctica.

De kou en de toekomst om een aantal maanden in volledige duisternis te leven maakt haar angstig en haar onzekerheid en voortdurende schuldgevoel maakt het leven voor haar niet gemakkelijk, haar behoefte aan pijnstillers doet er ook niet goed aan.

Ze maakt deel uit van een team dat uit mensen met uiteenlopende beroepen bestaat; onderzoekers en deskundigen die ervoor zorgen dat het leven in deze kou zo goed mogelijk te leven is. Over de dood van de vorige arts wordt weinig gesproken, Kate wordt er heel nieuwsgierig naar en gaat op zoek naar aanwijzingen, iets dat haar niet in dank wordt afgenomen. Het gevoel dat niemand erover wil praten en dat er gegevens uit de computer ineens gewist zijn maakt dat Kate steeds angstiger wordt.

Er valt weer een dode en dan is er de vraag naar wat er gebeurd is,is het zelfmoord of moord en wie is dan de dader? Een groep geïsoleerd in een donkere koude wereld hoe angstig kan dat zijn? Op een moment volgen de gebeurtenissen zich in snel tempo op en is het moeilijk om het bij te houden.

In het verhaal wordt heel duidelijk hoe zwaar het werk in zo’n omgeving, koud en donker, is en dat het er op aan komt hoe je ermee om kan gaan. Het laat ook zien hoe mensen in een crisissituatie vaak de kracht krijgen die nodig is.