dodenspel

Dit is inmiddels het zesde boek uit een serie met de inspecteurs Pynaert en De Cruyenaere als hoofdpersonen. En gelet op het einde van dit deel, is het eind nog niet in zicht.

Brussel in de jaren na de eerste wereldoorlog. Een plaats om naar toe te gaan, een setting die zou moeten inspireren. Maar mijn aanvankelijk enthousiasme zakte langzaam maar zeker in elkaar.
Het gemoedelijke Belgische accent is absoluut op zijn plaats en charmant. Daarentegen zijn de stukken in het plat Brussels niet te lezen. Bovendien voegt het niets toe.
Spanning is er zeker. We maken al snel kennis met de nog onbekende dader die in opdracht lijkt te werken. Ook wordt de lezer soms op het verkeerde been gezet, waarbij je soms eerder denkt aan een redactionele misser dan een bewuste keuze van de schrijver.

Het boek zou aan vaart winnen als de redacteur met een kritische pen door allerlei niets toevoegende uitweidingen zou gaan. Of als de schrijver het als bewust stijlelement toepast. Denk aan Agatha Christie of Nicci French.