Waar heden en verleden ongegeneerd door elkaar lopen...

Het boek Het stadspaleis aan het Spaarne door Marja Visscher wordt gepresenteerd als een historische roman, maar maakt dat, in mijn ogen, niet waar.

Hoewel de partijen en onderlinge spanningen uit deze woelige periode van de Nederlandse geschiedenis niet onvermeld blijven, is er in het boek geen aandacht voor deze historische context.

Verder vond ik de schrijfstijl irritant door het gebruik van de tegenwoordige tijd, waardoor de vertellende ik-persoon, Keetje, als een vreselijk vroeg-wijs 20e eeuws meisje uit 1795 naar voren komt.

Dat is niet het enige anachronisme: ook de beschrijvingen van de manische en depressieve perioden van Manon passen niet in een tijd dat er nog slechts in algemene termen sprake was van melancholie.
De gekozen invulling, waarvan de schrijfster zelf in haar nawoord aangeeft dat het allemaal berust op haar eigen creativiteit, past niet in deze bewoordingen in een historische roman uit deze tijdsperiode.

De roman slingert heen en weer tussen anachronismen en een veelvuldig gebruik van het woord "neusdoekjes".
Het maakt de roman hiermee voor mij niet historisch.

Verder zijn er veel herhalingen:
- in weldegelijk historische feiten (sodomiekooien Seine),
- duidingen van rollen van personen (alsof ik als lezer niet 260 pagina's kan onthouden wie de huishoudster is en wie de kleedster),
- de al dan niet overeenkomsten tussen het opgroeien zonder ouders van Keetje en Manon.

Al met al vond ik het boek een tegenvaller.
Ik zou hier dan ook een pleidooi willen houden voor strengere kwaliteitscriteria voor het genre "historische roman", want niet ieder boek dat in het verleden speelt is daarmee ook een historische roman.