Is het nu Eva of Stella die hier loopt te pronken?

Nog nooit heb ik een boek gelezen die in de buurt komt van dit verhaal. Een lerares die er een nogal tegenstrijdig ander leven op na houdt. Ik zal de laatste zijn die zegt dat dat niet mag, maar gaandeweg het boek vroeg ik me wel af... het alcoholpromillage van de hoofdpersonage is na te gaan in de hoofdstuktelling, maar is het nu Eva die steeds meer dronken is of de schrijfster? Want het verhaal wordt er ook niet beter op. Daarnaast is het poetische aan het gebruik van 'natte kut' ook wel een keer uitgewerkt. En dan is de vraag... wie is hier nu de poëzieliefhebster, junk en ontspoorde? Het personage of de schrijver? Het lijkt door de war gehaald met elkaar en dat is jammer. Bergsma kan schrijven, maar is bij het inleven in haar personage zichzelf kwijtgeraakt. En daarmee de roman, de ontwikkeling, de spanning.

Absoluut een leuke invalshoek, af en toe heus wel gelachen, maar de vraag blijft wel: is de uitwerking geslaagd of is het verhaal ten onder gegaan met het personage?