Er mist iets..

De jarenlange ervaring als journaliste deed Deepa Annapara beseffen dat de schokkende dingen in India meer bekendheid moesten krijgen. Haar zakelijke schrijven maakte een evolutie en haar boek 'Djinn Patrouille op de Paarse Lijn' werd geboren. De negenjarige Jay speelt de hoofdrol in haar debuutroman. Als er in de sloppenwijk waar hij woont kinderen verdwijnen waarvan er één een klasgenootje van Jai is, besluit hij met zijn vrienden het raadsel op te lossen. Hij heeft immers al superveel ervaring omdat hij alle detectiveseries op tv heeft verslonden.

De luchtige flaptekst op het boek geeft verkeerde verwachtingen. Het is namelijk absoluut geen grappig boek waarin een jongen televisieseries naspeelt. De thema's die de auteur aanhaalt zijn gruwelijk en actueel. Het is goed dat er een boek op de markt is gebracht dat aandacht geeft aan praktijken die in de Westerse wereld nauwelijks voorkomen. Of in elk geval in veel mindere mate en heeft het stukken minder bekendheid. Toch schort er het een en ander aan de uitwerking van het boek. De thema's omvatten akelige onderwerpen zoals bijvoorbeeld kindontvoeringen, (machts)misbruik en onderlinge verschillen in de samenleving. Alle kenmerken zijn aanwezig om een aangrijpende tranentrekker te zijn die de ogen opent. Toch lukt dit de auteur niet. Op de een of andere manier werken de elementen niet lekker samen en gaat het boek als een achtergrondfilmpje aan je voorbij.

Aan de schrijfstijl is niets te merken van de carrière van de auteur. Nergens is het zakelijk en de zinnen zijn vloeiend en goed te begrijpen. De sfeer van India wordt goed benadrukt, maar af en toe is dit iets te veel aanwezig. Zo zijn er ontzettend veel woorden in het Hindi geschreven die achterin het boek een vertaling krijgen. Dit resulteert in terugbladeren naar de verklarende woordenlijst. En veel ook. Soms ben je op een pagina gewoon een keer of zeven naar de achterkant en terug aan het bladeren. Dit is jammer want het leidt van het verhaal af. Ook is het zeker niet bij alle keren nodig. Soms heeft een 'patatje mét' gewoon genoeg aan de woorden 'patatje mét'. Door de vele schuingedrukte woorden in Hindi smaakt het als een patatje met véél te veel zout. Doordat de omgevingsfactoren ook al gedetailleerd worden weergeven, is het een beetje te veel. Soms is eenvoud meer dan genoeg.

Terwijl er aan de ene kant teveel dingen aanwezig zijn, zijn er op een andere manier weer dingen te slecht uitgewerkt. Zo begint het boek met een hoofdstuk over Mesjokke. Het is een leuk hoofdstuk, maar heeft nauwelijks iets met het verhaal te maken. De verbazing is dan ook groot dat Mesjokke op het eind van het boek weer terug komt. Het blijkt een stuk van een volksverhaal te zijn. Zonder achtergrondinformatie over het land is het onmogelijk om dit te weten en daardoor lijken de stukken uit het niets te komen. Een voorwoord waarin wat achtergrondinformatie over het land had gestaan, had hierin een groot verschil kunnen maken en waarschijnlijk ook het leesplezier vergroot.

'Djinn Patrouille op de Paarse Lijn' is geen slecht boek en geeft notie aan dingen die erg interessant zijn. De balans tussen de verschillende bouwstenen is niet geheel in balans, waardoor het geheel een stuk minder heftig overkomt dan je in eerste instantie zou denken. Dat is echt ontzettend jammer. 3*