Een verstarde kip, een cynische dame en een betweterige oude minnaar

Hoe bedenk je het eigenlijk, een novelle van zo’n 160 pagina’s met, jawel, een kip in de hoofdrol. Prominent op de cover aanwezig en ook door het verhaal heen is ze, Giacomina voor intimi, niet weg te denken.

Ondanks dat Naspini meteen in het verhaal vliegt (om maar in de vogeltermen te blijven), worden de belangrijkste personages en de setting waarin het verhaal zich afspeelt goed geïntroduceerd. De Italiaanse namen worden je om de oren geslingerd, maar die leer je al gauw voldoende kennen om ze niet meer te vergeten. En dan het nachtelijke telefoongesprek… ellenlang en dat zonder hoofdstukken. Al heb ik me daar geen enkel moment aan gestoord: de auteur weet een boeiend tempo aan te houden, en dat is best knap in een boek dat voornamelijk uit een enkel telefoongesprek bestaat. Het zou al snel als meanderend of saai bestempeld kunnen worden, maar dat is hier zeker niet aan de orde! De plotwendingen op de juiste momenten (en niet alleen op het einde gelukkig!) dragen hier onder andere aan bij.

Het verhaal mondt dus uiteindelijk uit in de climax, beetje bij beetje ontrafeld. Door flashbacks, dit keer in de vorm van herinneringen die vanuit het hoofdpersonage opgerakeld worden aan de telefoon en je zo meenemen, terug in de tijd. Het einde kan als abrupt gezien worden, maar die ruimte voor aannames past eigenlijk precies bij Nives, onze hoofdpersoon. Zo’n gezet vrouwtje met het hart op de tong. Ze heeft karakter, deze Italiaanse dame op haar woonboerderij in de Toscaanse heuvels. Misschien wat wispelturig, maar ze weet echt wel wat ze wil. Dat krachtige voorkomen betekent niet dat ze niet eenzaam is, misschien zelfs een beetje kwetsbaar onder de portie cynisme waar ze het mee probeert te verbloemen.

Want humor, dat heeft het boek zeker. Regelmatig heb ik gegniffeld, de beeldspraak van Naspini is subliem. De vermakelijke tussenzinnen in het telefoongesprek (waar je de hoofdpersonen als het ware hoort denken) houden het serieuze en beladen onderwerp waar we plots in belanden toch luchtig. Ze zorgen er gelukkig voor dat de melancholie niet de overhand krijgt in het verhaal. Ook een pluim voor de vertaler hier overigens; een grap komt meestal toch het beste over in de oorspronkelijke taal. Al bij al knap dat je als auteur als het ware een kip de oorzaak durft te laten zijn van de ontrafeling van een hele levensloop. De vriendschap tussen dame en kip is en blijft natuurlijk ietwat vreemd, maar maakt meteen ook nieuwsgierig en geeft het verhaal zijn charme.