Eenzaam en extreem ver weg

...
Jammer genoeg bleek dat ik bij dit boek vooral heel vaak aan het wachten was tot het beter zou worden. Ik voelde echt geen klik met de personages waardoor het hele liefdesverhaal voor mij nogal geforceerd en geacteerd aanvoelde. Erg jammer natuurlijk. Nog meer doordat ‘Eenzaam en extreem ver weg’ het best te omschrijven is als een liefdesverhaal dat zich afspeelt in de ruimte. De verwikkelingen tussen Seren en Domingo vormen echt de belangrijkste verhaallijn in dit boek en hun relatie sprak me jammer genoeg niet aan. Zinnen als onderstaande brachten daar ook geen verbetering in.

‘Ik heb nog steeds zijn hand vast en kijk ernaar en bedenk me hoe mooi hij is, dat het letterlijk de mooiste hand is die ik ooit heb gezien.’

Hierdoor ging ik me al snel ergeren in hoe ze elkaar steeds herhaalden. Maar ook in conversaties waarin ze zichzelf tegenspraken. Door bijvoorbeeld meerdere keren te zeggen dat ze iets niet zouden mogen doen om het dan vervolgens uiteraard net wel te doen. Als ik geen klik voel met de personages vallen al die kleine zaken me veel meer op. Het einde bracht wel wat meer spanning en avontuur met zich mee, maar spijtig genoeg was dat voor mij niet voldoende om het lange wachten te compenseren.