Vervloekt

Het eerste dat me opviel bij het lezen van dit boek is dat het niet in eerste persoon is geschreven. De schrijfster hanteert een invalshoek vanuit een derde persoon. Dit alwetende perspectief past ergens wel bij dit verhaal waarin iedereen meer lijkt te weten als het vrouwelijke hoofdpersonage. Tegelijkertijd zorgt het er echter ook voor dat het iets langer duurt vooraleer je je echt thuis voelt in het verhaal. Het lijkt er immers op alsof je net als de ‘verteller’ alles van op een afstandje beleeft.

Helen is anders als anderen en dat heeft ze altijd al geweten. Blijkbaar voelen de andere inwoners van Nantucket dit ook wel aan ondanks al haar pogingen om niet op te valllen. Ze is duidelijk een buitenbeentje en kan blijkbaar nooit zichzelf volledig geven zonder door de mand te vallen. Gelukkig heeft ze wel een heel loyale vriendin. Claire ziet eruit als een breekbaar japans elfje maar is heel wat minder breekbaar én lieftallig dan je op basis van een eerste indruk zou vermoeden.

De conversatie tussen Helen en Claire in het begin van het boek leek, net als het verhaal zelf, wat stroef te lopen. Dit boek ging dus niet meteen van start met een sprint. Het leek wel alsof je samen met de schrijfster nog een beetje op zoek bent om te ontdekken in welke richting het verhaal uit gaat. Zodra het verhaal wat tempo maakt en je steeds meer te weten komt lijkt het tempo echter steeds sneller te gaan.

De laatste tijd lijken driehoeksverhoudingen steeds meer een onmisbaar onderdeel te zijn bij YA-boeken. Datzelfde telt ook voor liefde op het eerste gezicht. Het was dan ook heel verfrissend dat dit boek geen van beide heeft. Bij Helen en Lucas zijn het zelfs eerder moordneigingen bij de eerste ontmoeting.

‘Vervloekt’ gaat over een verboden liefde. Een onderwerp dat uiteraard niet voor het eerst aan bod komt, maar Angelini’s uitwerking in combinatie met de Griekse Goden sprak me wel degelijk aan. Die verboden liefde én het feit dat het verhaal zich gedeeltelijk op een High School afspeelt doen als snel aan eerder gepubliceerde boeken denken maar toch weet Angelini zich ondanks die gelijkenissen te onderscheiden.

Toch liep het verhaal niet altijd even vlot. Bepaalde stukken voelde wat stroef aan én soms zelfs een beetje langdradig. Desondanks hield ik wel van dit boek én ondanks enkele bedenkingen bij bepaalde fragmenten, las ik het binnen de kortste keren uit. Ik merkte trouwens dat ik sommige nevenkarakters (Hector bijvoorbeeld) minstens even leuk vond als de hoofdpersonages.