De Zwarte Olifant

Toen ik De Zwarte Olifant van Sten Treland in mijn brievenbus vond had ik nog nooit van Sten Treland de schrijver gehoord. Dus eerst maar mijn computer opgestart en via Google de naam ingetikt. Sten Treland doet een Noorse schrijver vermoeden maar blijkt een pseudoniem te zijn van twee Vlamingen. Stan Lauryssens, faam als oplichter in diamanten, valse kunst en grond in de VS, en Joost Houtman, werkt als recensent en ghostwriter, verschuilden zich achter de naam Sten Treland. Het Belgische Humo heeft hen echter ontmaskerd. Sindsdien is Houtman verder gegaan als schrijver van de Treland boeken. De Zwarte Olifant maakt deel uit van de dierentrilogie waarvan in 2013 het eerste deel, De Lachende Eland, verscheen. Daarna volgde De Averechtse Lynx en nu mag De Zwarte Olifant het verhaal afsluiten.
Nadeel van het lezen van een trilogie is natuurlijk dat het lezen van een laatste deel vaak kennis vraagt van het voorafgaande. Nu blijkt dat met De Zwarte Olifant erg mee te vallen. Het verhaal begint met de journalist Ruben de Jongh die net op straat is gezet bij de commerciële omroep en nu als freelancer verder probeert te gaan. Als hij op de snelweg rijdt komt er iets uit de lucht vallen wat later het lijk van een vluchteling blijkt te zijn. Nadat hij zich meer in dit verhaal verdiept komt hij al snel uit bij een oud politieagente uit Noorwegen die nu werkt als beveiliger voor een minister die zich weer bezig houdt met de vluchtelingenkwestie in Europa. Voeg daarbij een merkwaardige Belgische ex-politicus en zijn bijzondere vrouw, een vluchteling uit Eritrea en een maffiabaas met de bijnaam de Poppenspeler uit Sicilië en je hebt prima ingrediënten voor een thillerachtigverhaal dat doordrenkt is met humor. Na verwikkelingen in Brussel en Kopenhagen komt het verhaal tot een ontknoping wanneer Ruben de Jongh samen met zijn twee dochters vertrekt naar Catania op het Italiaanse eiland dat kampt met een vluchtelingenstroom. Onder het mom dat hij de Belgische ex-politicus helpt gaat hij geholpen door een vriendin op zoek naar zijn verleden. Om daar definitief mee af te rekenen.
De Zwarte Olifant is vooral een feel good boek. Het boek is met vaart geschreven en lees je door de gebruikte humor met een brede glimlach op je gezicht. Soms wordt er gebruik van citaten uit de klassieke literatuur, muziek en film om het verhaal te ondersteunen. Prima ontspanning om op een prettige wijze enige verloren uurtjes op een prettige wijze mee te vullen. Verwacht echter geen thriller met vele lagen en puzzels. Daarvoor blijft het verhaal te veel aan te oppervlakte. Ook de personages worden niet al te erg uitgediept. De opbouw van het verhaal geeft wel het gevoel dat er heel bewust naar een eind van de serie is toegewerkt. De Zwarte Olifant is voor mij geslaagd als verhaal. Ik ben ook zeker benieuwd wat er in de voorafgaande delen is gebeurd dus daar nog maar eens naar op zoek. Ondertussen kan de lezer van deze recensie opzoek naar de uitleg van de titel van dit stukje. Of je moet perfect Italiaans spreken natuurlijk.