Recensie Ongeduld

De teloorgang van de de Donaumonarchie Oostenrijk-Hongarije is al vaker in romans beschreven aan de hand van de escapades van trotse en standsbewuste militairen. In Ongeduld brengt Stefan Zweig de naderende ondergang in de persoon van de jonge luitenant Hofmiller. Gelegerd in een uithoek van het keizerrijk en verveeld door de dagelijkse sleur in de kazerne raakt hij bevriend met de adelijke familie Kekesfalva. De rijkdom van deze luxueuze omgeving verblindt hem zodanig dat hij zich opwerpt als huisvriend van de gehandicapte dochter Edith. In zijn sentimentele medelijden met haar gaat hij zijn grenzen ver te buiten. Hij is haar dagelijkse afleiding, hij doet haar handicap vergeten en spiegelt zelfs genezing voor. Tot op het moment dat hij, veel later dan zijn omgeving, merkt dat Edith hartstochtelijk verliefd op hem is. Hij deinst terug en slaat op de vlucht, een huwelijk met Edith zou zijn eer en die van zijn regiment aantasten. Dan breekt de Eerste Wereldoorlog uit en terwijl Edith zwelgt in haar wanhoop, stort de luitenant zich in de laatste Oostenrijkse strijd.