Ontroerend debuut

Annabel Wismar is ernstig ziek en krijgt in het ziekenhuis te horen dat ze niets meer voor haar kunnen doen. Ze besluit om in België de behandeling voort te zetten. Samen met haar zoon David gaat ze het zware proces in om tegen de ziekte te strijden. David wil de waarheid niet onder ogen zien en vlucht in een bijna obsessieve zoektocht naar zijn oude liefde, waarbij hij het randje opzoekt van wat wel of niet kan, maar gelukkig op tijd inziet dat hij fout bezig is. Annabel zoekt steun in haar herinneringen aan vroeger, door middel van haar oude dagboek. Tegelijkertijd wordt er duidelijk wat er zich heeft afgespeeld in het verleden van Annabel. Judith Visser heeft een prachtige, maar heftige roman geschreven, gebaseerd op wat zij met haar moeder heeft meegemaakt. Het boek begint met een flashforward, waardoor je gelijk in het verhaal wordt getrokken en je niet meer wilt stoppen met lezen. De hoofdstukken worden afwisselend geschreven vanuit het perspectief van Annabel en David en tussendoor zijn er flashbacks van de jeugdtijd van Annabel. Dit zorgt voor een goede en duidelijke opbouw van het verhaal en je raakt hierdoor nog meer betrokken bij de hoofdpersonen. Het boek is mooi en ontroerend geschreven, wat helemaal tot uiting komt bij de laatste bladzijde. Ik hield het toen in ieder geval niet meer droog.