Voorspelbaar liefdesverhaal met een mooie vorm

Incognito is uiteindelijk een liefdesroman die qua verhaallijn weinig om het lijf heeft. De roman is wel zo mooi geschreven, dat je het hele boek lang meer verwacht, dus dat is een pre voor mensen die, net als ik, wel van fijne lichte literatuur op zijn tijd houden.

Het boek begint met een onwaarschijnlijk gegeven: een bedrijf dat beroemdheden een maand lang hun anonieme leven terug kan geven. Dat heeft de hoofdpersoon inderdaad nodig, want hij is zo psychotisch en verslaafd als wat. De grappige futuristische aanpak van het bedrijf om Jimmy (de hoofdpersoon) te trainen is goed bedacht, al had ik de emoties van Jimmy hierbij liever wat verder uitgewerkt gezien.

Sowieso houdt de auteur de reactie op de psychische druk rondom de hoofdpersoon tamelijk oppervlakkig. Er wordt wel vaak naar verwezen, er wordt verteld dat Jimmy de straat niet meer op durft, enz., maar wat dat precies met de hoofdpersoon doet in zijn hoofd blijft gokken. Ik miste een beetje de verdieping van de echte gedachten en emoties van mensen met dergelijke psychische klachten.

De verhaallijn maakt tegen het einde van het boek nog wel een leuke draai. In deel drie zoomen we ineens in op een andere hoofdpersoon, die, anders dan Jimmy, beroemd wordt tegen wil en dank. Haar gevoelens en emoties zijn herkenbaarder en helderder verwoord. Dat het allemaal ongeveer goed afloopt is bijna jammer. Het semi-open einde had van mij niet gehoeven.

Al met al een boek waarin wat kansen zijn laten liggen, maar wat lekker wegleest, waar je om kunt lachen en kunt huilen, wat mooi is geschreven en waar een paar spannende wendingen in zijn gebruikt. Voor op de vakantiestapel.