“Irina Gerlach stond pal. Ze probeerde haar hand los te wrikken, maar de man kneep nu nog harder. Hij trok haar mee, naar de uitgang. Ze rook zijn zweet. Ze keek met hulpeloze ogen naar het loket. De dikke dame was er niet meer.”
Het 3de boek uit de ‘Cel 5’-reeks van Luc Deflo gaat over de ontvoering van een 7-jarig meisje, Irinauit de kinepolis van Mechelen. Wesley Truyts, de ontvoerder, handelt echter niet alleen. Hij krijgt hulp van de eenzame en naïeve Marokkaan Rachid Benallal. Hij is alleen maar nodig om de vuile klusjes (zoals losgeld eisen) op te knappen. Dirk Deleu van de Lokale Mechelse Recherche zoekt samen met het 4-koppig team van Cel 5, de nationale cel gespecialiseerd in kindermisdrijven, naar aanwijzingen en potentiële ontvoerders . Telkens wanneer het spoor dreigt dood te lopen wordt er een nieuwe aanwijzing gevonden. Wesley Truyts verplaatst zich geregeld met zijn slachtoffer en daardoor wordt het verhaal echt een kat-en-muisspel.
Truyts wordt naarmate het boek vordert steeds beter geportretteerd. Zowel de personages in het boek als de lezer beseffen steeds beter dat dit helemaal om het losgeld gaat. Wesley wordt ontsluierd door zijn dagboek waarin hij pedofiele en weerzinwekkende fantasieën neerpende over het meisje. Je leert hem door de gedetailleerde beschrijvingen steeds meer kennen als een intelligente maar ook mentaal gestoorde jongeman. De combinatie van die eigenschappen maken hem tot een akelig en huiveringwekkend personage. Zo weet je als lezer nooit wat hij zal doen met het Irina omdat je zijn gestoorde manier van denken niet kan volgen.
In het boek worden vooral de gedachten van de personages beschreven, zodat je beter betrokken wordt in hun denken en doen. Dit was van essentieel belang bij Wesley Truyts omdat je anders zijn plotse acties niet zou begrijpen. Bij de andere personages, zoals die van Cel 5 was dit licht overbodig. Je kreeg informatie over hun privéleven, voornamelijk over hun liefdesleven. Met deze informatie kon je de aard van hun relatie met hun partner schetsen, maar er waren te weinig beschrijvingen om een totaalbeeld van het personage te vatten. Ik denk dat Deflo een romantische lijn door het verhaal wou laten lopen, maar dit is in mijn ogen mislukt. Er was weinig en heel erg per personage gerichte romantische beschrijvingen, waardoor ik de indruk kreeg dat er verschillende verhaallijnen in het boek waren waarvan sommige niet volledig uitgewerkt.
Ik vind het niet zo’n prettig leesbaar boek omdat er weinig spanning in zit. Spoorloos heeft mij niet bepaald doen verbazen, je weet al vanaf de eerste 20 pagina’s wie alle personages zijn inclusief de ontvoerder. Als alwetende lezer is het langdradig beschreven speurwerk niet echt boeiend om te lezen omdat je toch al weet waar de ontvoerder zich bevindt en wie hij is. Hetgeen wat mij heeft doen doorlezen was mijn nieuwsgierigheid naar wat Truyts het meisje zou aandoen en of ze haar zouden vinden voor het te laat was. Deze nieuwsgierigheid heeft Deflo wel kunnen blijven wekken to op het einde. Ik hoopte eigenlijk op een verrassend einde, waarbij bv. niet alles goed zou aflopen of dat er bv. iemand van Cel 5 mee in het complot zat, maar daarin heeft de schrijver mij teleurgesteld. Het is nogal een standaard happy end van een ontvoeringverhaal; dader is gevat en ontvoerd persoon wordt levend teruggevonden.