Lezersrecensie
Intrige in Venetië
Na de boeken rond inspecteur Nic Costa, die zich in Rome afspelen, maakte David Hewson een uitstap naar Venetië. Ook in De schaduw van Lucifer nemen geschiedenis en kunst een centrale plaats in.
Het boek verweeft twee verhalen, die zich ongeveer 300 jaar van elkaar afspelen. In beide verhalen maken we kennis met de familie Scacchi, een viool, een bevlogen violiste, een gewiekste Engelsman en een naÏeve jongen. Hoewel hun verhalen in het begin mijlenver van elkaar af lijken te staan, slaagt Hewson erin ze naadloos in elkaar over te laten vloeien. Het gaat zelfs zo ver dat je als lezer na verloop van tijd bijna niet meer weet wat heden is en wat verleden.
Ik las al heel wat boeken van Hewson en ik moet toegeven dat ik in dit boek zijn stijl niet meteen herkende. Het verhaal en de schrijfstijl deden me eerder denken aan het schrijversduo Monaldi en Sorti, die dezelfde sfeer in hun historische thrillers weten op te wekken.
Waar je Hewson dan wel weer in herkent, is de liefde voor kunst en geschiedenis die in veel van zijn boeken tot uiting komt. Dit keer geen relaas over Caravaggio, maar een evocatie van de wereld van Vivaldi. In een bepaalde passage beschrijft hij een doek van Tintoretto. Ook al ken je het doek niet, je ziet het als het ware voor je ogen opdoemen. Het is ongelooflijk hoe Hewson er telkens weer in slaagt schilderwerken zo levensecht te beschrijven. De bewondering voor het werk sijpelt er gewoon doorheen.
Eerlijk is eerlijk: bij dit boek duurde het iets langer om in het verhaal te komen. Dat zal wellicht te wijten zijn aan die afwijkende stijl. Maar eens de basis gelegd is en de personages echt tot leven beginnen te komen, word je meegezogen in de intriges die zowel het oude als het nieuwe Venetië lijken te kenmerken. Bovendien is De schaduw van Lucifer evengoed een reisgids voor Venetië, zoals de Nic Costa-boeken dat zijn voor Rome. Ik blijf een grote fan van David Hewson en zet Dans van de doden zeker op mijn TBR-lijst. Dat boek speelt zich ook in Venetië af en daarin komt een oude bekende terug: Teresa Lupo.
Het boek verweeft twee verhalen, die zich ongeveer 300 jaar van elkaar afspelen. In beide verhalen maken we kennis met de familie Scacchi, een viool, een bevlogen violiste, een gewiekste Engelsman en een naÏeve jongen. Hoewel hun verhalen in het begin mijlenver van elkaar af lijken te staan, slaagt Hewson erin ze naadloos in elkaar over te laten vloeien. Het gaat zelfs zo ver dat je als lezer na verloop van tijd bijna niet meer weet wat heden is en wat verleden.
Ik las al heel wat boeken van Hewson en ik moet toegeven dat ik in dit boek zijn stijl niet meteen herkende. Het verhaal en de schrijfstijl deden me eerder denken aan het schrijversduo Monaldi en Sorti, die dezelfde sfeer in hun historische thrillers weten op te wekken.
Waar je Hewson dan wel weer in herkent, is de liefde voor kunst en geschiedenis die in veel van zijn boeken tot uiting komt. Dit keer geen relaas over Caravaggio, maar een evocatie van de wereld van Vivaldi. In een bepaalde passage beschrijft hij een doek van Tintoretto. Ook al ken je het doek niet, je ziet het als het ware voor je ogen opdoemen. Het is ongelooflijk hoe Hewson er telkens weer in slaagt schilderwerken zo levensecht te beschrijven. De bewondering voor het werk sijpelt er gewoon doorheen.
Eerlijk is eerlijk: bij dit boek duurde het iets langer om in het verhaal te komen. Dat zal wellicht te wijten zijn aan die afwijkende stijl. Maar eens de basis gelegd is en de personages echt tot leven beginnen te komen, word je meegezogen in de intriges die zowel het oude als het nieuwe Venetië lijken te kenmerken. Bovendien is De schaduw van Lucifer evengoed een reisgids voor Venetië, zoals de Nic Costa-boeken dat zijn voor Rome. Ik blijf een grote fan van David Hewson en zet Dans van de doden zeker op mijn TBR-lijst. Dat boek speelt zich ook in Venetië af en daarin komt een oude bekende terug: Teresa Lupo.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Ann Busquart
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
