Casino leest als een trein. Zet je in de zetel, pak het boek en je blijft gegarandeerd in de zetel plakken.
In het begin lijkt het verhaal uit te bulken van het ingenieuze, maar later lijkt dit uit te monden in het voorspelbare. Toch is dit niet helemaal storend. Dit dankzij de dialogen met een ietwat humoristische inslag, de stiekeme geheimen van de hoofdpersonages...
En stel nu dat het verhaal geheel onvoorspelbaar was; bijvoorbeeld dat Van In stierf. Dat zou de lezer door zijn emotionele betrokkenheid en door de opgebouwde sympathie voor de personages, toch helemaal niet plezant vinden?
Men weet ook al van het begin wie de moordenaar is en wie de slachtoffers. De slachtoffers worden uitvoerig beschreven, zodat je er sympathie gaat voor ontwikkelen. Je weet dat ze het volgende slachtoffer zijn van die gestoorde psychopaat, maar je kan het niet verhinderen, zodat er zich frustratie ontwikkelt bij de lezer.
De voorspelbaarheid doet ook zeker geen inbreuk op de geloofwaardigheid (behalve op het einde dan, Van In werd juist op tijd gered anders was hij doodgevroren). Integendeel, het verhaal is gruwelijk geloofwaardig. Ja, de gruwelijkheid heeft soms wel invloed op de positie van uw armharen. Vooral als Aspe de moord beschrijft op Mr. Blontrock. Zo bewijst Aspe dat hij na 16 Van Ins toch nog genoeg originaliteit heeft zitten in zijn pen. Wie had ooit verwacht dat Van In zou gokken in het casino? Dat Van In in bed zou duiken met Carine, en dat Hannelore er eigenlijk stiekem van geniet aandacht te krijgen van Van Ins aartsvijand? Maar de originaliteit verbindt zich naar het einde toe met de voorspelbaarheid, want alles komt goed. En dat is maar best ook.