Boeiend, maar tamelijk onwaarschijnlijk

De Vlaamse Iris Fontijn heeft al verschillende boeken geschreven, zowel voor jeugd als voor volwassenen. Daar heeft zij er echter nooit één van uitgebracht. Haar kinderen waren van mening dat ze dit eens moest proberen en Het bloedverbond is dus haar officiële debuut en tevens het eerste deel in de ‘Het Wormgat’-trilogie.  

De tweeling Tim en Elise vinden aan het begin van hun zomervakantie een gewonde man bij het bos. Hij lijkt erg verward wanneer hij beweert net terug te zijn uit de Middeleeuwen en hij benadrukt dat ze op zoek moeten naar een ronde eik met barsten tijdens volle maan terwijl het onweert. De tweeling is geïntrigeerd en besluit samen met hun beste vrienden Jim en Merel op zoek te gaan. De volgende dag is het volle maan en voordat ze het weten zijn ze in het Nederland van het Renaissance-tijdperk beland. Om weer naar huis terug te kunnen keren zullen ze een maand moeten zien te overleven tot aan de volgende volle maan. De paniek slaat toe wanneer ze ontdekken dat ze niet weten hoe ze het tijdreizen kunnen beïnvloeden en dus maar moeten afwachten of ze ooit weer thuis zullen komen.  

De auteur maakt het tijdreizen erg eenvoudig; met een boom, bliksem en een volle maan worden de jongeren naar een andere tijd getransporteerd. Aan het einde van het boek volgt nog een korte, bijna wetenschappelijke verklaring met behulp van zwarte gaten, maar dat is bijna te ingewikkeld om te kunnen volgen. Het wormgat lijkt dan ook slechts de kapstok waar het verhaal aan opgehangen wordt. Het werkelijke onderwerp is de geschiedenis en de auteur is erin geslaagd om talloze feiten en gebeurtenissen uit het verleden te verweven in de avonturen die de jongeren beleven tijdens hun tijdreizen. Verschillende onderwerpen, zoals de heksenvervolgingen, machtsmisbruik, armoede en slavernij passeren de revue. Zonder belerend of langdradig te zijn weet Iris Fontijn de lezer veel geschiedkundige feiten mee te geven.  

De schrijfstijl van Iris Fontijn zal niet voor iedere Nederlandse jongere even gemakkelijk zijn. De Vlaamse zinnen komen regelmatig over alsof ze niet lekker lopen en vooral in de dialogen voelt dit enigszins onecht aan. Het taalgebruik is over het algemeen niet te ingewikkeld, hoewel er soms wel moeilijke woorden worden gebruikt die niet uitgelegd worden. 

Ook sommige onderwerpen, zoals de slachtingen in de Romeinse arena en de seksuele wreedheden tegenover vrouwen in het tijdperk van de Belle Epoque zijn niet echt geschikt voor de jongere lezer. De personages van de meisjes zijn redelijk uitgewerkt, met name die van Merel. Zij heeft regelmatig visioenen van gebeurtenissen die in de nabije toekomst zullen plaatsvinden. De jongens daarentegen zijn, tot en met hun naam, vrijwel inwisselbaar.  

Toeval speelt een grote rol in Het bloedverbond. Naast het schijnbare gemak waarmee door de tijd gereisd kan worden heeft het groepje jongeren ook nog het geluk dat het elke maand onweert wanneer het volle maan is. De visioenen van Merel komen ook wel goed van pas, want dankzij haar vooruitziende blik kunnen vele benarde situaties vrij gemakkelijk opgelost worden. Zo zijn de juiste mensen opvallend vaak op de juiste plek, zijn bewakers eenvoudig uit te schakelen omdat er slaapdrankjes in de buurt zijn en bevrijdt een toevallig overhoorde conversatie één van hen terwijl hij al in de arena staat.  

Het bloedverbond is dankzij de geschiedenis die erin is verwerkt een onderhoudend boek geworden, de auteur zou er echter goed aan doen in het tweede deel meer aandacht te besteden aan het uitwerken van haar hoofdpersonen en de geloofwaardigheid van hun avonturen.