De omschrijving van dit boek deed me in eerste instantie denken aan de boeken van Sharon Bolton en die vind ik allemaal even goed. Ik had dit boek ook graag zo geweldig gevonden, maar jammer genoeg kon het verhaal me niet meeslepen.

Ruth is een erg sympathiek hoofdpersonage, dat wel. Ze is geen topmodel, maar een gewone vrouw zoals jij en ik. Dat maakt het erg makkelijk om je in te leven. Ook Harry Nelson kon op veel sympathie van mijn kant rekenen. Met de mannen uit Ruths verleden had ik minder voeling. Ze bleven voor mij beperkt tot een opsomming van kenmerken en feiten, zonder echt menselijk te worden.

Verder vond ik het heel interessant om meer te weten te komen over archeologie. De auteur baseerde deze informatie op de ervaringen van haar echtgenoot, die zelf archeoloog is. De informatie zit mooi en geloofwaardig in het verhaal verwerkt.

Dodencirkel begon erg veelbelovend, maar mede door de nogal voorspelbare plot kon het verhaal me niet echt boeien en eindigde het een beetje in een sisser.