Spannend verhaal met een bloedstollend eindspel

Het gaat goed met het thriller-genre en dat is te merken. Niet alleen aan de groei en bloei van deze website; ook in de boekhandel wordt de liefhebber tegenwoordig flink verwend. Er worden wat spannende boeken uitgegeven!
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de kwaliteit van het aanbod hiermee niet altijd overeen komt. Van sommige boeken mag je je gerust afvragen wat een uitgever ooit bewogen heeft ze op de markt te brengen; in oorspronkelijke druk en zeker, vaak vele jaren na dato, in vertaling. Maar temidden van al die nieuwe titels vind je gelukkig ook regelmatig werk dat er in positieve zin uitspringt. Bijvoorbeeld de roman Doodsnood van Elisabeth Corley.
Corley is nieuw voor wie thrillers het liefst in het Nederlands leest. Doodsnood is echter niet haar debuut. Integendeel, zij debuteerde al in 1998 met Requiem Mass, het eerste Detective Chief Inspector Andrew Fenwick Mystery. In 2000 volgde Fatal Legacy, in 2006 Grave Doubts (Doodsnood) en inmiddels is ook een vierde Fenwick Mystery verschenen, getiteld Innocent Blood. Dit boek verschijnt begin 2009 in Nederlandse vertaling.
Zij werkt als professor aan Arizona State University en is een autoriteit op het gebied van Public Affairs. Haar bibliografie toont een lange lijst van publicaties. Vreemd genoeg ontbreekt daarin iedere verwijzing naar haar misdaadromans, terwijl ze daar best trots op mag zijn. Want als de kwaliteit van Doodsnood representatief is voor die van de andere drie boeken, verdient zij zonder meer een plaatsje temidden van gerenommeerde auteurs als Mo Hayder, Ian Rankin en Val MacDermid. Ik vind Doodsnood zelfs beter dan sommige boeken van Queen of Crime Minette Walters.
Corley heeft in Doodsnood een voor de hand liggend recept gekozen: men neme een seriemoordenaar, een speurder met een problematisch privéleven en een jonge, ambitieuze vrouwelijke rechercheur … en het verhaal wordt vanzelf spannend. Natuurlijk is de werkelijkheid genuanceerder; het is immers vooral Corley’s vakmanschap dat van die ingrediënten een spannend verhaal maakt. De seriemoordenaar in kwestie heet Wayne Griffiths. Griffiths zoekt zijn slachtoffers via het internetspel THE GAME. Omdat de politie aanvankelijk geen idee heeft hoe zij hem moet traceren, wordt besloten brigadier Louise Nightingale als lokaas te gebruiken; zij meldt zich als speler aan bij THE GAME. Na enkele weken heeft die tactiek succes. Griffiths maakt met haar een afspraak, maar vlak voordat hij zich in een donker park aan haar zal vergrijpen, wordt hij door de politie overmeesterd. Eind goed al goed; zo lijkt het althans. Want al snel worden er weer jonge vrouwen vermoord op een manier die sterk aan Griffiths’ werkwijze doet denken. Is dat het werk van een copy cat of heeft Griffiths een maatje dat nog vrij rondloopt?
Er blijkt inderdaad nog een tweede seriemoordenaar te zijn: Dave Smith. Smith is aanvankelijk zozeer met het lot van Griffiths begaan, dat hij alles in het werk stelt om de politie het idee te geven dat zij met Griffiths de verkeerde te pakken heeft. Uiteindelijk trapt hij echter in dezelfde valkuil die zijn partner in crime fataal werd: obsessie. En in beide gevallen vormt Nightingale het object hiervan. Was het ordinaire lust die Griffiths deed besluiten tegen de regels in een afspraak met haar te maken; Smith is vooral uit op wraak. Louise Nightingale heeft hem en Griffiths het leven zuur gemaakt en daarvoor zal ze boeten.
Nightingale probeert intussen nietsvermoedend in een afgelegen boerderij de traumatische ervaringen als undercover te vergeten; moederziel alleen. En dat vormt natuurlijk, dat voel je al aan zodra ze naar het platteland vertrekt, een uitgelezen setting voor een eindspel dat een thriller meer dan waardig is.
Het zal inmiddels duidelijk zijn dat Doodsnood geen whodunnit is; het is meer een roman van het type zullen-ze-de-moordenaar-nog-op-tijd-pakken. Zulke verhalen ontlenen hun spanning nogal eens aan het veelvuldig wisselen van perspectief en ook Corley bedient zich op vakkundige wijze van deze verteltechniek. Terwijl Fenwick en zijn collega’s volop ruziën over de vraag of de moorden die sinds Griffiths’ gevangenschap gepleegd worden, wel of niet met elkaar verband houden, ziet de lezer Smith al weer een nieuwe gruweldaad voorbereiden… en uitvoeren.
Op de achtergrond van dit verhaal over dwangmatig moorden en wanhopig zoeken speelt nog een derde thema: dat van de ontluikende liefde tussen Fenwick en Nightingale. Fenwick is weduwnaar en voelt zich onmiskenbaar door zijn jonge collega aangetrokken. En hoewel zij dat niet durft toe te geven, zijn die gevoelens wederzijds. Maar beide rechercheurs huldigen, professioneel als ze zijn, het principe dat je geen relatie begint op je werk en dus worden gevoelens die verder gaan dan beroepsmatige genegenheid vooralsnog genegeerd. Of ze dat tot het einde toe volhouden? Dat moet u zelf maar lezen.
Ik heb absoluut van de eerste kennismaking met Corley’s werk genoten en wanneer in de loop van dit jaar weer shortlists moeten worden samengesteld voor trofeeën als De Zilveren Vingerafdruk, De Gouden Strop, de Hercule Poirot-prijs en de Beste Thriller van het Jaar, hoort Doodsnood zeker op die lijstjes thuis. Mijn nominatie heeft ze alvast te pakken.