Een belofte die nooit echt wordt ingelost

Jane Hill is een betrekkelijke nieuwkomer in de misdaadliteratuur. Ze debuteerde in 2005 met de psychologische thriller Grievous angel, dat in Nederland door De Boekerij werd uitgegeven onder de titel Sluimerend verleden. Veel indruk maakte het boek bij ons niet, hoewel het bij mijn weten nog steeds verkrijgbaar is. De lezers die toch ook haar tweede thriller, The Murder Ballad (2007), wilden lezen, waren daarvoor aangewezen op de oorspronkelijke, Engelstalige versie. Desondanks heeft uitgeverij De Kern een nieuwe poging gewaagd de Britse schrijver-standup comedian-radiomaker een plekje aan het Nederlandse crime-firmament te bezorgen door haar derde boek in vertaling op de markt te brengen. De titel: Laat niets los.
Het verhaal is gebaseerd op een origineel gegeven: de 35-jarige Beth Stephens heeft ooit als achttienjarige in San Francisco een man gedood en niemand die haar tot nu toe heeft ontmaskerd. Of beter gezegd: die ontdekt heeft welke rol zij in die dramatische gebeurtenis heeft gespeeld. Want over de ware toedracht blijft de lezer lang in het ongewisse. Het was zomer en Beth, die toen nog Lizzie heette, logeerde bij haar tante Joanna, een merkwaardige dame die er een nogal losse manier van leven op nahield. Op het gebied van de liefde bijvoorbeeld. Hoe het zit wordt Lizzie niet helemaal duidelijk, maar de man die zij bij Joanna thuis ontmoet, Rivers Carillo, lijkt toch wel haar liefdespartner te zijn. Dat weerhoudt hem er echter niet van ook werk te maken van Joanna’s achttienjarige nichtje, dat, op de drempel van de volwassenheid, zoveel volwassen mannelijke aandacht geweldig vindt. Maar voor Rivers Carillo is de vrijage met Lizzie niet meer dan een avontuurtje en dat valt zwaar tegen. Met de onverwachte dood van Rivers Carillo tot gevolg. Als Lizzie weer thuis komt, is zij een ander mens geworden. Ze heeft als het ware haar jeugd in San Francisco achterlaten, haar naam veranderd en als het verhaal begint, is zij een doorsnee, ietwat saaie lerares die van de achterliggende jaren een gesloten boek wil maken.
Dat dat niet helemaal gelukt is, wordt al snel duidelijk. Rivers Carillo is een spook geworden dat haar op de meest onverwachte momenten kwelt. Zit zij in een Burger King te eten, denkt zij hem ineens aan een tafeltje vlakbij te zien. Dat overkomt haar in principe overal en altijd reageert zij op dezelfde manier: zij vlucht. Zoals zij ook vlucht zodra iemand, volstrekt argeloos, vragen stelt over haar jeugd of over Amerika begint. Dan heeft zij plotseling migraine of moet ze hoognodig achterstallig correctiewerk doen. Aan betekenisvolle relaties begint zij uit principe niet. Vluchten is een levenshouding geworden.
De ontmoeting met de Amerikaanse standup comedian Zoey blijkt echter de spreekwoordelijke steen in de vijver. Beth loopt haar tegen het lijf in een café waar Zoey moet optreden en het klikt meteen. Na een eerste, vluchtige ontmoeting zoeken de vrouwen elkaar steeds vaker op en langzaam maar zeker begint Beth weer van het leven te genieten. Ze durft zelfs voorzichtig toe te geven aan de avances van Danny Fairburn, die al geruime tijd een goede buurman en dito vriend is, maar onmiskenbaar gevoelens koestert die verder gaan. Maar dan krijgt Beth op diverse plaatsen briefjes met de dreigende tekst: ‘Vergeet niet dat ik je in de gaten hou,' met toevoegingen als 'Weet je nieuwe vlam wel hoe slecht je bent?’ Een vierde briefje vindt ze in de slaapkamer van een Edinburghs appartement: ‘Vuile moordenares. Nu weet je hoe het voelt.’ Het briefje zit vastgeplakt in het bloed op Zoey’s borst, die op gruwelijke wijze is vermoord.
Wie heeft die briefjes geschreven, wie heeft Zoey vermoord? Beth piekert zich suf, maar kan geen passend antwoord bedenken. Dat hoeft ook niet, want kort nadat zij het lichaam van Zoey heeft gevonden, meldt de moordenaar zich bij haar. En dan krijgt het verhaal een bijzonder verrassende wending.
Is Laat niets los daardoor ook een goed verhaal? Helaas niet. Hill is er niet in geslaagd van het op zich boeiende gegeven een spannende geschiedenis te maken; daarvoor is er te weinig ontwikkeling. Als het goed is, voegt ieder hoofdstuk iets aan het verhaal toe, zodat het mysterie ofwel steeds groter wordt of steeds verder wordt ontrafeld. In Laat niets los is daarvan geen sprake. Eigenlijk kun je, achteraf bekeken, best van halverwege het boek meteen door naar de ontknoping in hoofdstuk 43; dan heb je amper iets gemist. Laat niets los had een novelle kunnen zijn, een kort verhaal, maar voor een omvangrijker roman heb je vaardigheden nodig die Hill niet lijkt te bezitten. Maar misschien heb ik het mis en toont een volgend boek mijn ongelijk aan. Want dat komt er in ieder geval aan.