Nieuwe Fenwick-thriller opnieuw een ijzersterk verhaal

Kinderporno en pedofilie zijn de belangrijkste onderwerpen die Elisabeth Corley gekozen heeft voor haar nieuwste roman, Schuldeloos bloed, en dan weet je dat je zware kost kunt verwachten. Toch ziet het daar aanvankelijk niet naar uit. De vierde thriller met inspecteur Andrew Fenwick in de hoofdrol opent als de zoveelste aflevering van Midsummer Murders: met een op en top Brittish middle class oud-militair die zichzelf nogal serieus neemt (en daardoor een beetje koddig wordt), een oude vrijster die hem graag verwent, het old-boys-network van de plaatselijke golfclub en dat alles samengebracht een dorpje zoals je er op iedere Engeland-kalender wel een vindt; dit dorpje staat in het graafschap Sussex. En natuurlijk wordt de idyllische rust verstoord door een onverlaat die het op de kostbaarheden van argeloze oudjes heeft voorzien.
Het is allemaal best onderhoudend, maar heel veel meer ook niet. Net toen ik me begon af te vragen of ik maar niet gewoon moest toegeven aan de steeds moeilijker te negeren gevoelens van teleurstelling – nog niet zo lang geleden had ik haar vorige Fenwick-thriller tot een van de beste misdaadromans van 2008 uitgeroepen – begon Corley echter uit een ander vaatje te tappen en toen duurde het niet lang of ze had weer haar oude niveau gehaald.
Fenwick werkt sinds kort bij het team Zware Delicten in de regio West-Sussex en houdt zich bezig met een onderzoek naar een omvangrijk pedofielennetwerk, dat vertakkingen heeft tot in de VS maar wortelt in Zuid Engeland. Louise Nightingale, in de vorige Fenwick-thriller zijn maatje en bijna-geliefde, bekommert zich intussen om majoor Maidment, de oud-militair, die het recht in eigen handen genomen heeft en de hebzuchtige schurk die het dorp onveilig maakte, met zijn oude dienstpistool heeft neergeschoten; voor de ogen van de politie nota bene. Het verhaal komt pas goed op gang als bij toeval het lichaam van een jongen wordt gevonden. Onderzoek wijst uit dat hij minstens twintig jaar geleden moet zijn vermoord en dat hij op dat moment een jaar of dertien oud was. Voorwerpen in het graf wijzen op een verband met de plaatselijke golfclub. Fenwick besluit zijn onderzoek voorlopig daarop te richten; veel meer aanknopingspunten heeft hij niet.
De speurtocht die dan wordt ingezet, zal uiteindelijk als bijzonder moeizaam de boeken ingaan. Fenwick heeft heel wat doorzettingsvermogen nodig om het hermetisch gesloten netwerk van gerespecteerde maar o zo foute burgers open te breken. In dat netwerk speelt ook majoor Maidment een rol, zij het een andere dan lange tijd gedacht wordt.
Dat is niet de enige verrassing die Corley voor haar lezers in petto heeft. Ook de geschiedenis van de spoorloos verdwenen Paul Hill moet uiteindelijk opnieuw worden geschreven.
Het zijn onder meer de veelvuldige perspectiefwisselingen waaraan Schuldeloos bloed zijn raffinement ontleent. Er zijn maar weinig personages die niet als verteller aan het woord komen. Met elkaar fungeren die verschillende perspectieven als even zovele stukjes van een puzzel die geleidelijk zijn voltooiing nadert en af en toe alvast lijkt prijs te geven hoe het plaatje er ten slotte uit zal komen te zien. Maar neemt u één ding van mij aan: u zult zich meer dan eens vergissen.
Opnieuw worden oude zaken opgelost en vragen eindelijk beantwoord; net als in de roman Doodsnood. In zoverre kan Fenwick dus tevreden zijn. Minder goed raad weet hij met zijn gevoelens over de manier waarop zijn relatie met Louise Nightingale zich heeft ontwikkeld. Daaraan heeft hij professioneel een eind gemaakt – relaties tussen collega’s maken het werken onnodig moeilijk – maar hij raakt er gaandeweg steeds minder van overtuigd dat dat een goede beslissing is geweest. Hoe zal het toch tussen die twee verdergaan? Met die vraag eindigt ook deze Fenwick-thriller en dat is voor Corley’s fans een reden te meer om reikhalzend uit te zien naar nummer vijf.