Assistent wordt hoofdpersoon

Caro Ramsay debuteerde in 2007 met de alom geprezen thriller Absolution, die voor de Nederlandse markt vertaald werd met de voor de hand liggende de titel Vergiffenis. Crimezone waardeerde het boek met vier sterren en voorspelde Ramsay en passant een gouden toekomst als ‘de vrouwelijke Rankin’. Op zich was dat zo vreemd niet. Ramsays hoofdpersoon, hoofdinspecteur Alan McAlpine, is net als Rankins John Rebus een gekweld mens: hij drinkt teveel, zijn huwelijk lijkt gelukkig maar is in werkelijkheid een schijnvertoning en hij worstelt al twintig jaar met spoken uit het verleden. Daarnaast is Glasgow, de stad waar Vergiffenis speelt, even dominant aanwezig als Edinburgh in de boeken van Ian Rankin. Toch is al aan het eind van de roman duidelijk dat McAlpine nooit een tweede John Rebus zal worden: hij sterft namelijk een gewelddadige dood. Vaarwel Alan McAlpine.
Toch is Caro Ramsay in haar tweede thriller, Zingen voor de doden, niet helemaal opnieuw begonnen. Zij heeft McAlpines assistent, inspecteur Colin Anderson, als hoofdpersoon naar voren geschoven, met zijn vrouwelijke collega brigadier Costello (opnieuw) in een overtuigende bijrol. En Costello krijgt het niet gemakkelijk. Ten eerste is daar de verdwijning van twee zevenjarige jongens, die de korpsleiding lange tijd maar niet als ontvoeringen wil beschouwen. Kinderen verdwijnen immers wel vaker. Ze blijven een tijdje weg en duiken vervolgens op een dag zo maar ergens weer op. Dat is vervelend maar niet noodzakelijkerwijs verontrustend. Anderson denkt daar echter anders over en koppig als hij is, besluit hij de verdwijningen dan maar op eigen houtje te onderzoeken.
De zaak neemt een dramatische wending als ook Andersons zoon Peter verdwijnt. Peter past perfect in het profiel van de ontvoerde jongens en het lijkt er daarom op dat hij slachtoffer nummer drie geworden is. Het team van Partickhill, het bureau waar Anderson werkt, richt nu al zijn energie op het vinden van de drie jongens, Peter Anderson voorop. En intussen tikt de tijd verder. Het is winter in Glasgow en de kans dat de jongens gezond en wel worden teruggevonden, wordt met het uur kleiner.
Evenals Vergiffenis is Zingen voor de doden meer dan zo maar een thriller. Het is ook een verhaal over verkeerde professionaliteit binnen het Glaswegian politiekorps, dat veel te lang voor gemakkelijke conclusies gaat in plaats iedere zaak de aandacht te geven die zij verdient. Een verhaal ook over politiehuwelijken die eigenlijk zijn doodgebloed maar kunstmatig overeind worden gehouden en over de falende sociale voorzieningen in Glasgow. Voor onversneden spanning moet je niet bij Caro Ramsay zijn. Voor zorgvuldigheid en nuanceringen, voor sfeervolle taferelen en overtuigende personages wel. Voor mij hoeft zij niet met Ian Rankin te worden vergeleken; zij kan heel goed op haar eigen benen staan.