Goed

maar weinig peper en zout,Thrillers met een leading character, een vaste hoofdpersoon, trekken altijd meteen mijn aandacht. Ik weet niet precies hoe dat komt. Waarschijnlijk hebben personages als John Rebus en Thomas Lynley – vooral zij – een referentiekader gecreëerd waarin positieve verwachtingen de boventoon voeren. Vol verwachting begon ik dus aan Zondeval, mijn eerste kennismaking met Alan Banks, de politie-inspecteur die de lezer door de misdaadromans van Peter Robinson leidt.
Ooit werkte Banks voor de Londonse Metropolitan Police, maar enkele jaar geleden heeft hij zich laten overplaatsen naar het korps van Eastvale in Yorkshire, het fraaie stukje Engeland dat wereldwijde faam kreeg door de televisieserie over dierenarts James Herriot. Die carrièremove, om privéredenen gemaakt, betekende voor hem onder andere het einde van de strijd tegen de georganiseerde criminaliteit. Tegenwoordig wordt Banks’ vakmanschap voornamelijk gebruikt voor het oplossen van inbraken en de gevolgen van een uit de hand gelopen knokpartij. Nu levert dat natuurlijk niet echt boeiende misdaadverhalen op, dus zorgt de auteur ervoor dat de rust in de Yorkshire Dales op gezette tijden wreed verstoord wordt door misdaden met een stadse allure. In Zondeval is dat de vondst van een zwaar verminkt lijk, dat bovendien al in staat van ontbinding verkeert. Een nogal onfrisse aangelegenheid dus.
Het duurt een tijdje voordat het slachtoffer geïdentificeerd kan worden; het duurt nog langer voor Banks ontdekt in welke richting hij moet zoeken om het misdrijf op te lossen. Hij reist daartoe naar Canada, waar een vrouw woont die jaren geleden spoorloos uit de streek is verdwenen. Aanvankelijk reageert zij terughoudend op Banks’ vragen, maar als hij haar er uiteindelijk toch toe weet te verleiden te vertellen waarom zij ooit als een dief in de nacht uit Engeland vertrok, vallen de stukjes van de puzzel op hun plaats. Twee moorden, een oudere en een meer recente, worden opgelost, maar voor justitiële rechtvaardigheid is het dan te laat. In de Yorkshire Dales zijn opnieuw twee moorden gepleegd.
Zondeval is beslist een aardig boek. Oprechte anglofiel als ik ben, win je mij al snel met beeldende beschrijvingen van typisch Britse landschappen. Bovendien zit het verhaal goed in elkaar. Maar een beetje meer peper en zout hadden het beslist meer pit gegeven. Ik voelde me als lezer te weinig op het verkeerde been gezet of anderszins verrast.
Aan dat euvel lijdt ook het personage Alan Banks, die zeker niet te vergelijken is met John Rebus of Thomas Lynley; hij is eigenlijk een wat kleurloze figuur.
Dat kan zeker niet gezegd worden van Katie Greenock, die samen met haar man Sam het Greenock Guest House runt en lange tijd een wat mysterieuze rol in het verhaal speelt. Katie is opgevoed door haar streng godsdienstige grootmoeder, die haar vooral geleerd heeft wat zonde is – en dat blijkt vrijwel alles in het leven te zijn – en hoe zij zich daarvoor kan (lees: moet) afsluiten. De Spartaanse leerschool van haar jeugd heeft van Katie een beetje schizofrene persoonlijkheid gemaakt. Verstandelijk weet zij wat genieten is, maar de emotionele blokkades zijn te hoog om dat ook daadwerkelijk te kunnen. Vooral op seksueel gebied heeft zij een dubbele moraal ontwikkeld. Zij wil zich niet overgeven aan ‘vleselijke lusten’, maar doet dat toch omdat zij er ook van overtuigd is dat mannen over haar leven mogen regeren; niet alleen haar eigen man. Zo zijn nu eenmaal de spelregels van het leven. Tot op een dag een van die mannen verder gaat dan de regels toestaan.