De bodem van het bestaan

De val is zoals je het zou kunnen verwachten. In het begin traag en zonder duidelijk doel. Maar wanneer het dan op gang gekomen is, neemt de snelheid toe. Je raakt meer en meer in de greep van het vallen zelf. Op het moment dat de grond geraakt wordt, blijkt de bodem heel anders dan van te voren bedacht.

Terwijl in de eerste bladzijden de opzet en de manier van schrijven zelf het meest weg hebben van een doktersroman, gaan de verschillende hoofdpersonen langzaamaan meer en meer inhoud krijgen. Geen moment zie je de werkelijke afloop aankomen en tegelijk heb je het gevoel dat je na een paar pagina’s al weet hoe het af gaat lopen. Met de opzet van een eenvoudige huis- tuin- en- keuken detective (moeder lost ondanks tegenwerking van domme politie, met veel doorzettingsvermogen de moord op) wordt tegen het eind van het verhaal knap afgerekend.

Het geheel is geplaatst in het Argentinië waar de gevolgen van de junta nog volop leven. De rol die juist deze achtergrond speelt blijft lang onduidelijk. Wanneer duidelijk lijkt te worden hoe een en ander als diepere laag in het verhaal met die historie vervlochten is, ben je als lezer opnieuw snel geneigd een voor de hand liggend einde te verzinnen. En weer sta je op het verkeerde been.

Het verhaal kent een flink aantal losse eindjes die min of meer aan de kern vastgeknoopt zitten om het geheel ingewikkelder te maken. In de tijd dat de belangrijkste vraag beantwoord wordt, worden er zo veel nieuwe vragen zonder antwoord aangedragen dat het geheel toch een beetje onbevredigend blijft. Ondanks de zeer verrassende ontknoping, is te veel in het verhaal te onvolledig en te geconstrueerd om lekker soepel lezend te worden.