Zielig waakvlammetje

Martin Langfield (UK, 1962) ging na zijn middelbare school naar de universiteit van Cambridge. Hier studeerde hij met succes af in Frans, Spaans en literatuur. In 1987 werd hij buitenlandcorrespondent en chef de bureau bij Reuters. Hij werkte in diverse Zuid Amerikaanse en Europese landen. Tegenwoordig woont hij in New York. Martin houdt van muziek en bestudeert graag de verschillen tussen de diverse religies. In 2007 maakte hij met Duister Ultimatum zijn debuut als romanschrijver. Het geheime vuur is het op zichzelf staande vervolg van zijn debuut.
In Het geheime vuur wordt hoofdpersoon Robert Reckliss in 2007 geconfronteerd met een duister wapen uit de tweede wereldoorlog. Dit wapen, een allesvernietigende bom, is halverwege de oorlog ontworpen door speciale elitegroepen van Heinrich Himmler. De bom is, voordat hij schade aan kon richten, door een groep bovennatuurlijk begaafde mensen, in tijd bevroren. De hiervoor gebruikte mentale krachten zijn echter niet oneindig, waardoor het wapen nu op het punt staat alsnog zijn werk te doen. De gevolgen zullen nu nog veel erger zijn. Zestig jaar geschiedenis staat op het punt te verdwijnen, alsof het er nooit is geweest. Generaties mensen zullen nooit geboren zijn. De tweede wereldoorlog zal met terugwerkende kracht alsnog door de Duitsers gewonnen worden. Uiteraard mag dit niet gebeuren. Aan de eveneens bovennatuurlijk begaafde Robert de taak om, samen met zijn medestanders, de bom eens en voor altijd onschadelijk te maken.
Als je het bovenstaande zo leest, lijkt het een origineel, spannend verhaal te worden. De voorkant en de tekst op de achterflap van het boek lijken dit nogmaals te bevestigen. Groot is dan ook de teleurstelling als het gigantisch tegenvalt. Het is een saai verhaal geworden, dat maar niet spannend wil worden. De keuze van de schrijver om meer dan regelmatig tussen het heden en verleden te switchen, draagt ook niet bij aan de leesbaarheid.
Ronduit ergerlijk wordt het bij de ellenlange beschrijvingen van drakenlijnen en heilige locaties in o.a. Londen en Parijs. De hoofdpersonen, zowel de goede als hun kwade tegenhangers, komen niet uit de verf en zijn volkomen ongeloofwaardig. Van enige identificatie, wat je als lezer(es) toch wil, is dan ook geen sprake. Kortom, het boek valt zwaar tegen. Ik word dan ook absoluut niet warm van dit geheime vuurtje, wat aanvoelt als een zielig waakvlammetje.