Ontroerend en hartverwarmend

De eenzame postbode heeft één overeenkomst met mijn leven en dan houdt het daarna snel op. De enige overeenkomst is dat ik net als Bilodo (de hoofdpersoon) werk als postbezorger zoals het tegenwoordig heet.
Brieven open stomen is tijdens mijn werk maar ook privé nog nooit in mij opgekomen. En dat is maar goed ook, als de baas er achter zou komen zou ontslag op staande voet volgen. Ook daarvan is Bilodo zeker dus hij gaat heel secuur te werk.
Toch lukt het hem al 2 jaar om ongezien zo’n 30 briefwisselingen te onderscheppen. Hij neemt ze mee naar huis, stoomt ze open, leest ze, legt een archief aan van kopieën en de volgende dag kan hij de brieven alsnog bezorgen.

Vooral de briefwisseling tussen Ségolène en Gaston houdt hem bezig en door een noodlottig ongeval dreigt er een eind te komen aan deze briefwisseling. Bilodo verzint een list om dit te voorkomen en dit lijkt te werken.
De briefwisseling bestaat echter niet uit ‘normale’ correspondentie maar bestaan louter uit Haiku’s, een vorm van Japanse literatuur die aan bepaalde eisen moet voldoen. Geen eenvoudige opgave dus maar inmiddels is hij zo aangetrokken tot Ségolène dat hij tot het uiterste gaat…

Ik vind De eenzame postbode een mooi ontroerend liefdesverhaal met een eind waarbij ik even een keertje extra moest slikken. Een leestip van de bovenste literatuurplank.

Deze review verscheen als origineel en uitgebreider via mijn blog.