Een boek om bij weg te griezelen.

Je kent het misschien wel: van die boeken die heerlijk weglezen en die zich in dezelfde wereld als die van ons afspelen. Dat hoef je van dit boek niet te verwachten. Jonathan Stroud gaat in dit boek verder met zijn eigen gecreëerde wereld, vol met geesten, spoken en andere gruwelijke wezens. De fluisterende schedel is net als het eerste deel een boek vol spanning, avontuur en onverwachte momenten. De hoofdstukken eindigen vaak in cliffhangers, waardoor je wel door moet lezen. Daar houd ik van, dat houdt de vaart er lekker in.

Daarnaast vond ik de personages wederom weer erg leuk. Lucy en George zijn mijn favorieten. Lucy, omdat zij een onwijs sterk, vrouwelijk personage is. George, een tikkeltje vreemd, maar zo leuk om over te lezen. Lockwood zelf is daarentegen weer een mysterieus raadsel voor mij. Ondanks dat zijn acties wel duidelijk waren, werd zijn personage redelijk neutraal gelaten in dit boek.

Meestal heb ik bij een tweede deel in een serie dat het een beetje tegen gaat vallen. Dat had ik bij De fluisterende schedel helemaal niet. Dit boek deed echt niet onder aan het eerste deel. De schrijfstijl is ijzersterk, bevat veel (gruwelijke) details, waardoor alles nog echter wordt. Ik zag het hele boek als een film voor me. Het leuke is ook dat sommige beschrijvingen echt aan je verbeelding over gelaten moeten worden, want ik kan me voorstellen dat iedere lezer weer een ander beeld heeft van een geest met een half gezicht zonder armen. Om een voorbeeld te noemen.

Al met al vond ik De Fluisterende Schedel een waardig tweede deel. Ben je op zoek naar een spannende serie, die heel anders is dan een ‘standaard’ thriller? Geef dan de Lockwood & Co serie een kans, want ik weet zeker dat je het geweldig gaat vinden. Op 12 september 2016 komt het derde deel, genaamd De jongen met lege ogen, uit.