Dit is één van die zeldzame boeken die moeten bezinken, waarna ik niet direkt in een ander boek kan beginnen lezen. Het laat me achter met een melancholisch gevoel, met vochtige ogen en een krop in de keel. Voor mij is het gebrek aan plotwendingen ondergeschikt (in dit boek althans) aan het psychologische inzicht, de gevoelens en de wanhoop van het hoofdpersonage. Ik ben dus duidelijk een liefhebber van zwaar op de hand liggende verhalen, zoals Miran het hierboven heel mooi en treffend beschreven heeft.