Te mager eerste voorspelbaar deel van nieuwe serie

Hoe feelgood kun je het hebben? Mary McNear schrijft haar romans niet thuis, maar in een donutcafé. Vanuit daar droomt ze weg naar de zomers die ze zelf doorbracht aan een meer in het noordwesten van Amerika. Ze schetst andere plekken in de wereld, maar houdt haar eigen ervaringen in gedachten. Zo schreef ze haar debuutroman Aan het meer van Butternut, tevens het eerste deel in de Butternut-serie.


Na een zware tijd besluit Allie terug te keren naar het dorp waar zij vroeger altijd op vakantie ging, Butternut. Ze is het beu dat iedereen altijd medelijden met haar heeft en is toe aan een nieuwe start. De aankomst in Butternut is niet helemaal wat ze verwacht had. Het huisje is zwaar vervallen en ze heeft een buurman – daar had ze niet op gerekend. Wel weet ze gemakkelijk contact te maken met jeugdvriendin Jax en eigenaresse van het lokale koffietentje Caroline. Allies buurman toont als snel interesse in haar, maar zit zij wel te wachten op een man in haar leven?

Met deze samenvatting vat je eigenlijk het hele boek. Allie heeft het zwaar gehad, maar het duurt lang, voordat de schrijfster echt tot de kern van Allies gevoelens komt. In het begin is Allie vooral vermoeid – dat blijkt vooral uit de dialogen tussen haar en haar zoon Wyatt – en chagrijnig tegen de mannen die in haar buurt komen, zo ook tegen haar buurman Walker Ford. Terwijl hij juist erg aardig tegen haar is.

Voor Walker is de kille houding van een vrouw naar hem toe nieuw. Hij is vrij gewild, maar op zijn hoede na een vervelend geëindigd huwelijk. Zijn omgeving vindt dat hij toe is aan een nieuw vrouw in het leven, maar Walker vindt het leven in Butternut wel prettig. Rustig en simpel. Je kent iedereen en met de roddels kan hij wel leven.

Zijn interesse wordt gewekt door de lieve, charmante Allie. Uitgebreid wordt beschreven hoe knap iedereen in Aan het meer van Butternut is. ‘Ze was knap, buitengewoon knap. Maar op een volkomen onbewuste manier. Alsof ze niet wist dat ze knap was of dat het haar niets kon schelen.’ De bewoners van Butternut worden geschetst als perfecte karakters. Dat is ongeloofwaardig. Niet een heel dorp kan adembenemend mooi zijn.

McNear neemt je mee naar Butternut. Die doet ze door vooral veel van de omgeving en het leven in het dorp te beschrijven. Je ruikt de pannenkoeken in het lokale koffietentje, ziet het meer voor je en voelt hoe rustgevend de omgeving is. Op deze manier word je echt even meegenomen op vakantie. Zeker in de winter is het fijn om even weer in een zonnige en warme streek te toeven.

Maar dat is het eigenlijk ook. Walker en Allie trekken elkaar aan, stoten elkaar weer af en zo gaat dat lange tijd door. Al snel heb je het wel gezien. Wanneer durft een van de twee nou eens de knoop door te hakken? Het eeuwige getouwtrek tussen twee prille geliefden is al zo vaak aan bod geweest en geeft dan ook weinig voldoening aan het eind. Je weet toch al hoe het afloopt.

De verhaallijn van vriendin Jax is de redding. Zij heeft een geheim en als haar ex vrij komt uit de gevangenis, wordt het steeds moeilijker voor haar om haar geheim voor zich te houden. Wat als het uitkomt? Jax is een poppetje, dat altijd positief overkomt voor de buitenwereld, maar die met aardig wat problemen kampt. Dit beeld is geloofwaardig geschetst. Het gebeurt in het dagelijks leven vaak dat iemand een masker ophoudt voor de buitenwereld, terwijl er heel wat aan de hand is.

Toch is Aan het meer van Butternut het net niet. In het verhaal van Jax zat een goede hoofdstory. Het verhaal van Allie en Walker is saai en standaard. McNear had beter van Jax het hoofdpersonage kunnen maken en van Allie het bijpersonage. Voor mij geen tweede deel. Daarvoor was het verhaal toch echt te mager.